Kerstperikelen

Vandaag was ik rustig aan het werk toen ik Floris hoorde schreeuwen: 'Nicole!'
Nou wens ik als een dame benaderd te worden, en op schreeuwen reageer ik dus niet.
'NICOLE!' hoorde ik opnieuw, gevolgd door wat vloeken, en opnieuw mijn naam die in ijdelheid gebruikt werd.
Mijn zenuwen bezweken, en ik schreeuwde terug: 'WAT?! Ik ben aan het werk hoor!'
Floris mompelde iets.

'Ik versta er niks van als je zo mompelt,' riep ik vanachter mijn computer.
'Dan moet je ook niet zo schreeuwen,' waagde Floris te schreeuwen.
Stampvoetend kwam ik achter mijn computer vandaan en ging naar Floris toe. 'Wat wil je nou?'
'Wil jij de kerstlichtjes vastgemaakt in de boom, of los,' vroeg Floris op hoge toon.

'Waarom vraag je dat aan mij?!'
'Jíj wilt kerstlichtjes!'
'Doe maar vast dan.'
'Daar heb ik geen zin in! Dat is een klerebaan, dus dat doe je dan maar zelf.'

'Waarom vraag je het mij dan, als je het antwoord toch niet wilt horen?!' vroeg ik verontwaardigd. En voegde er aan toe: 'En ik wil er ook graag de gekleurde lichtjes in.'
Floris smeet de gekleurde lichtjes in de boom.
'Klaar!'
'Dankjewel hoor,' zei ik sarcastisch. 'Wat is kerstmis toch gezellig.'

Toen zag ik het kindje Jezus liggen tussen de kartonnen kerstballen. Het kindje Jezus waar mijn zusjes en ik altijd om vochten, en even overwoog ik om hem naar Floris hoofd te keilen. Maar dat kind heeft al zoveel geleden, en dus vleide ik hem teder in zijn plastic kribbe.

En ik zei waardig tegen Floris: 'Dankjewel dat je de lichtjes in de boom hebt gedaan,'
terwijl ik dacht aan Ghandi die zei: 'Be the change you want to see in the world.'

Maar hij was natuurlijk niet met Floris getrouwd.