Liedje van verlangen

Na de rapportbesprekingen van Ot en Piet liep ik, ondanks mijn goede voornemens en ijzeren pantser, aangeslagen naar huis.
'Ik sta er hier ook altijd helemaal alleen voor,' dacht ik vol zelfmedelijden, terwijl ik mijzelf kastijdde met takken en twijgen, voor mijn nalatige moederschap.

Want bij de opgewekte vraag: 'En, hoe vindt Piet het op school,' kwam ik niet verder dan: 'Wel goed, geloof ik'. En bij dezelfde vraag over Ot wist ik geen ander antwoord dan een hartgrondig: 'Saai!' In een plotseling herkennen besefte ik: 'Zo voelen de kinderen zich dus altijd, als ik vraag hoe het op school was!'

Maar terwijl ik vriendelijk mijn schouders ophaal bij zo'n antwoord, willen juffen meer weten. Zoals waaróm zo'n kind het saai vindt, en meer nog, hoe ze het minder saai kunnen maken zodat hij beter oplet. Want school moet immers 'leuk' zijn, een premisse die ik geheel niet onderschrijf, maar dit terzijde.

'Kunnen jullie Ot anders niet gewoon bij het oor pakken, en zeggen: 'En nú moet je beter opletten?!' opperde ik hoopvol, want van al die psychologisch verantwoorde aanpakken word ik soms zo ontzettend moe. En ik dacht verlangend aan mijn juf in de eerste klas, die op onverhoedse momenten plotsklaps keihard met haar vuist op tafel sloeg, waardoor iedereen acuut, rechtop in de stoel zat van de schrik.

Maar helaas, ik ging naar huis met een ander plan van aanpak.
Niet langer zal ik Ot vragen: 'Hoe was het op school?' maar voortaan zal ik aankondigen: 'Ot, over een kwartier gaat mama jou vragen wat je op school hebt gedaan.'
Dit om te voorkomen dat Ot de kans krijgt om een negatief antwoord te geven, terwijl ik hem tegelijkertijd de gelegenheid bied een positief antwoord te formuleren.

En diep in mij welde een verlangen op om eventjes 'uit de wind' te zitten. En zachtjes neuriede ik een liedje van verlangen, dat Paul van Vliet zo prachtig vertolkt.

Veilig achterop

Ik heb soms van die akelige dagen,
Dat alles me te groot wordt en te veel,
En wat ik aangehaald heb, kan ik slecht verdragen,
En alles wat ik nog moet doen, dat grijpt me naar de keel.

Ik word al zenuwachtig wakker,
Dat wordt alleen maar erger door dat driftige gejakker,
En een koffer vol verantwoordelijkheid waaraan ik me vertil,
En honderdduizend dingen die ik eigenlijk niet wil.

En ik moet nog zo veel doen, ik moet nog zo veel doen
Kan ik nou vandaag niet weer eens even net als toen.

Veilig achterop bij vader op de fiets,
Vader weet de weg en ik weet nog van niets,
Veilig achterop, ik ben niet alleen,
Vader weet de weg, vader weet waarheen.

Ik weet nog hoe het rook, ik weet nog hoe het was,
Met m'n armen om 'm heen, m'n wang tegen z'n jas,
Vader weet de weg en ik weet nog van niets,
Veilig achterop bij vader op de fiets.



Maar vanavond als Floris thuis komt van zijn werk, zal ik dreigend zeggen: over vijftien minuten ga ik je vragen om iets liefs tegen me te zeggen! Je tijd gaat nú in!'