Het Dappere Thuisblijfmoedertje en de Commissie Ouderparticipatie

Het Dappere Thuisblijfmoedertje stond de aardappels te schillen toen de deurbel weer eens ging. Zuchtend droogde ze haar natte handen aan haar rok af, en slofte naar de deur.

'Goedemorgen, ik ben van de Commissie Ouderparticipatie,' zei een keurige heer met een mijter op.
'Ben u Sinterklaas?' vroeg het Dappere Thuisblijfmoedertje aarzelend, want voor de rest ging hij gekleed in gewone burgerdracht.

'Nee hoor, ik had gewoon een koud hoofd,' antwoordde de heer, en vervolgde: 'Kan ik uw naam noteren als Luizenmoeder, Kerstboomversiermoeder en Doewatwijjezeggenmoeder?'
Onmiddellijk werd het Dappere Thuisblijfmoedertje bevangen door schuldgevoel, want in het diepst van haar wezen streden een intense afschuw van ouderparticipatie, en een eeuwig gevoel tekort te schieten al jaren een eindeloze strijd.

'Op dit moment komt het eigenlijk niet zo heel erg goed uit,' stamelde ze.
'Kom kom, moedertje,' vermaande de heer. 'Het kan toch niet zo zijn dat altijd dezelfde dames er voor moeten opdraaien?!' En hij schepte nog wat extra schuldgevoel op haar schouders.
Het Dappere Thuisblijfmoedertje kromp in elkaar, gebukt onder de last van zoveel schuldgevoel.

Met tranen in haar stem prevelde ze: 'Komen jullie dan mijn kinderen opvoeden en verzorgen, en het huishouden draaiende houden, als ik overspannen raak? Ik heb al zoveel op mijn bordje, ziet u.'
En ze liet de heer haar bordje zien waarop, als een scheve toren van Pisa, haar werkzaamheden balanceerden.
Van schrik deed de heer een stapje achteruit, waarbij zijn mijter van zijn hoofd tuimelde.

'Maar u ken ik!' riep het Dappere Thuisblijfmoedertje uit. 'U bent mijn Innerlijke Criticus! Die vervelende, nasale stem die mij altijd en overal de les leest!'
De heer keek beschaamd, maar hervond zichzelf snel en sneerde: 'Wat ben jij voor een rare moeder die niet graag helpt in de school van haar kinderen?! Dat is toch vet genieten!'
Het Dappere Thuisblijfmoedertje keek hem in de ogen en zag zichzelf.

'Ach u wilt ook alleen maar gehoord worden, is het niet?' vroeg ze vol plotseling mededogen.
Onmiddellijk veranderde de heer in een hoopje, huilende ellende en jammerde: 'Niemand luistert ooit naar mij.'
'Misschien als u niet zo'n irritante betweter was, dat mensen dan beter zouden luisteren,' opperde het Dappere Thuisblijfmoedertje voorzichtig.
'Denkt u?' vroeg hij beverig.
'Ik weet het wel zeker!'

En toen dronken ze samen een kop koffie, en onder het kopje Ouderparticipatie schreef het Dappere Thuisblijfmoedertje dapper: 'Nu even niet.'
En haar Innerlijke Criticus zweeg, en nam nog een slok koffie.