Zen bij uitdagingen

Vandaag ging Floris eindelijk weer naar zijn werk, en genietend strekte ik me nog even uit in bed. Maar net toen ik in jubelgezangen wilde uitbarsten hoorde ik een bekende rochel bij de voordeur, gevolgd door een sleutel die in het slot werd gestoken.
Floris was weer thuis.

Ik verstarde in mijn bed, en duwde mijn gezicht in het kussen om mijn wanhoopskreten te smoren. Toen vermande ik me, en zei tegen mezelf: 'Meid, dit is je kans om te schitteren, en te laten zien wat je allemaal geleerd hebt van al die boeken over 'zen zijn' en 'bewuster leven'. Zen zijn als het leven soepel loopt is veel te makkelijk. Dit is tenminste een uitdaging.

Dus ik haalde een paar keer diep adem, ging naar beneden en zei op zorgvuldig hartelijke toon: 'Hé, ben je er weer? Ging het niet?'
Floris' rochelde.
'Weet je wat je doet? Je gaat lekker naar bed! En dan kom je er pas om twee uur weer uit, en dan ga je gezellig met Ot zijn negenjaars prikken halen!'

En vanaf veilig afstand wierp ik hem een kus toe, want zo ben ik.
In voor- en tegenspoed.