Het Dappere Thuisblijfmoedertje gaat het klooster in

En het geschiedde in die dagen, dat het Dappere Thuisblijfmoedertje besloot het klooster in te gaan, in het kader van haar eeuwige Queeste naar Rust en Vrede. Zich bewust van haar kleine handicap van een huwelijk en vijf kinderen, beperkte ze zich daarbij tot een wekelijks bezoek aan de plaatselijke abdij.

'Mama gaat even 1 kilo rust, en 500 gram vrede halen kinderen!' riep ze, en ging op weg. Aangekomen in de eeuwenoude abdij nam ze plaats op de harde houten banken en zei: 'Laat de rust maar op mij dalen!'
En verwachtingsvol keek ze omhoog.

Maar er gebeurde helemaal niets. Het Dappere Thuisblijfmoedertje schoof wat heen en weer op haar harde bank, en keek om zich heen, terwijl een gevoel van teleurstelling haar bekroop.
'Waar blijft nou mijn rust?!' vroeg ze zich af.

Toen herinnerde ze zich plotseling dat God niet een supermarkt is, waar je een bestelling kunt plaatsen, en besloot dan in godsnaam maar gewoon te zitten, en te kijken wat er allemaal gebeurde.

En het gebeurde dat alle kerkgangers elkaar de hand schudden. En het Dappere Thuisblijfmoedertje voelde een stevige, warme hand die zich sloot om de hare. Twee vriendelijke, staalblauwe ogen die haar aankeken en een stem die vol overtuiging zei: 'Vrede zij met je, en álle goeds!'

En diep in het Dappere Thuisblijfmoedertje borrelde een gevoel van vreugde en warmte op, van 'gezien' worden.

En toen ze thuis kwam, ontdekte ze tot haar verrassing dat ze haar rust en vrede toch gevonden had, en als bonusaanbieding: vreugde en warmte.