Supermoeder to the rescue!

Ik wilde net een flinke hap nemen uit mijn lunchboterham, met Venz hagelslag, toen de telefoon ging. Het was Maartje die met een krakerig stemmetje meldde dat ze ziek was, en of ik haar eventjes kwam ophalen. En oh ja, of ik niet wilde vergeten dat ze op schoolreisje was in het Kröller Müller museum.

Dus ik greep mijn supermoedercape uit de kast, gooide Ot en Piet in de auto, sprong via het raam achter het stuur en ontdekte dat de benzine bijna op was.
Ik voegde Floris even wat woorden toe die ik niet herhaal, want ik scheld niet, en karde naar het dichtsbijzijnde benzinestation. Daar voerde ik mijn pantomine 'Aan welke kant zit ook alweer de benzinetank' en 'Oh, de auto staat precies verkeerd om' op.

'Goed Ot en Piet,' nam ik opnieuw plaats in de auto. 'We kunnen!'
Ik startte de auto, en nam de kortste weg naar de autobaan. Maar die bleek afgesloten, en dus sloot ik zuchtend aan in een file met lotgenoten, die ook de kortste weg naar de autobaan hadden geprobeerd te nemen.

'Alleen kalmte kan u redden, alleen kalmte kan u redden,' prevelde ik. En voegde er aan toe: 'Vrede zij met mij, vrede zij met mij!'
'Ik heb honger,' meldde Ot.
'Heb je dan niet die krentenbol gepakt, die ik had neergelegd?'
'Welke krentenbol,' vroeg Ot dom.
'Dé krentenból!'
'Nee, dat wist ík toch niet. Dat heb je helemaal niet gezegd,' beweerde Ot die echt een kind van zijn vader is.
'Let dan ook op! Piet heeft toch ook zijn saucijzebroodje meegenomen?! Nou, dan moet je maar honger hebben hoor. Het is ook altijd hetzelfde met jullie.'

Na twintig minuten geduld oefenen konden we eindelijk Doetinchem achter ons laten, en scheurden de autobaan op. Ik begon me een beetje te ontspannen, en bedacht dat ik de saaie rit mooi als Quality Time kon gebruiken.
'Gezellig hè Ot en Piet, zo met z'n drieën gezellig een ritje maken?!'
'Ik heb honger,' klonk het naast me.

Toen we Arnhem naderden voelde ik de spanning weer stijgen, want waar was in godsnaam dat museum, en meldde ik Ot en Piet: 'Nu wordt het leuk jongens. Het is net speurzoeken! Kijk maar of er borden zijn met Kröller Müller er op!'
Gelukkig bleken die er inderdaad te zijn, en boven verwachting snel bereikten we het park, waar een receptioniste achter kogelvrij glas de wacht hield.

'Ik kom mijn dochter halen, ze is ziek geworden,' hijgde ik tegen het glas.
'Bij welke ingang is ze?' vroeg de receptioniste, en ik voelde me verbleken.
'Bij het Kröller Müller,' zei ik een beetje hopeloos.
'Oh, dat is negen kilometer verderop!' en de receptioniste gebaarde het park in.

En dus reed ik plotseling door zeer authentiek natuurlandschap, met heide, wijde vergezichten, en zelfs een stuk zand dat op woestijn leek. Het landschap werd slechts ontsierd door bermtoeristen, die zich met tuinstoelen langs de kant van de weg hadden gepositioneerd, en daar lagen te zonnen.

'Kijk eens jongens, want een prachtig landschap!' animeerde ik.
'Ik heb honger,' zei Ot, en Piet zat wat witjes op de achterbank.
Maar na zo'n vier kilometer had ik het landschap wel gezien en begon me af te vragen wanneer we eindelijk bij dat stomme museum waren. Toen doemde genadig de parkeerplaats op, waar bleekjes op een bankje, Maartje zat met een vriendinnetje.
Opgelucht liet ik haar in de auto, en bedankte het vriendinnetje.

'Zo, en nu snel naar huis jongens!'
'Ik ben misselijk,' zei Ot.
'Nee hoor, Ot, dat denk je alleen maar.'
'Ik moet kotsen!'
Ik deed het raam open en bitste: 'Kots dan in vredesnaam maar uit het raam!'
En dat deed Ot, met overgave. Wel jammer dat de wind verkeerd stond, waardoor een deel weer naar binnen waaide.

'Ik ben ook misselijk!' klonk het van de achterbank.
'Mama, Piet moet ook overgeven!' riep Maartje.
Gelukkig had Piet een bordje bij zich, waarop hij zijn haastige lunch had genuttigd, en kotste dat vol, terwijl de auto zich vulde met onaangename luchten.
Nadat iedereen was uitgekotst, was het even aangenaam stil.
Toen zei Piet trots: 'Ik ben veel zieker dan Ot, want ik heb véél meer gekotst!'

'Over een half uurtje zijn we thuis jongens!' bemoedigde ik, en reed regelrecht een file in. 'Nou ja, misschien een uurtje.'

Toen we eindelijk thuis waren zei Maartje: 'Bedankt mama, dat je me kwam halen.'
En ik zei grootmoedig: 'Tuurlijk Maartje! Daar ben ik toch voor!'