Het liefst had ik het gewoon verboden, maar angst is een slechte raadgever blablabla, en dus heb ik mijzelf bloedig overwonnen, en haar vol overtuiging 'Veel plezier!' gewenst.
Ze komt pas zondag terug, en ik kan niet anders dan verlangen naar een simpeler tijd, toen feestjes nog gewoon 's middag werden gegeven van 2 tot 5.
Morgen bijvoorbeeld, als we het kinderfeestje van onze jongste zoon vieren...
Aargh...
Heb ik nog tijd om even snel te scheiden van Floris, zodat hij het feestje kan hosten?
Ai....héél pijnlijk allemaal, júist voor het kind.
BeantwoordenVerwijderenIk zou net als jij in tweestrijd staan, mijn kind laten meegaan of niet? Limburg ligt niet om de hoek en hoe heeft de papa van het kind alles geregeld. En was het echt nu zo nodig dat het feestje bij papa moet omdat het papa's weekend is? Ik neem aan dat het kind woont bij de moeder en ook daar zijn of haar vrienden in de buurt heeft wonen.
Dit soort toestanden heeft mij doen besluiten om bij mijn man weg te gaan als de kinderen de deur uit zijn. Geen twee huizen om naar toe te gaan, geen getrek om de weekenden, feestjes, feestdagen, waar we de kinderen graag bij willen hebben. Vreselijk allemaal en dan puur voor het kind.
Ik weet 'blijven doet kijven' en 'scheiden doet lijden', maar toch blijf ik omdat ik dit soort situaties niet wil.
Het is kiezen uit twee kwaden, maar voor mijn geweten en dat is heel persoonlijk, dat weet ik, heb ik het gevoel dat als de kinderen toch al zelfstandig wonen, ik alleen nog maar verantwoordelijk ben voor mijzelf ( een klein salaris óf uitkering ). Nu kan ik ze nog die dingen geven die belangrijk zijn voor een opgroeiend kind, twee aanwezige ouders, hun sportclub ( die ik dan niet meer kan betalen en mijn man ook niet), hun eigen kamer in 1 huis, hun vertrouwde buurt, zo nu en dan iets extra's als een bioscoop, zakgeld. Al deze dingen zullen na een scheiding wegvallen, althans enkele daarvan en dat kan ik voor mijn geweten niet opbrengen.
Ik blijf dus uit liefde voor mijn kinderen, ook al zijn er mensen die dat niet wijs vinden. Men moest eens weten of willen begrijpen hoe het is om te leven in een huwelijk dat geen huwelijk meer is en iedere dag een dag is die bestaat uit 'acteren'. En toch wacht ik met de scheiding, ik kan, zeker na het lezen van jouw stukje Nicole, niet opbrengen om mijn kinderen in dit soort situaties te brengen.
Sjemig wat een gedoe zeg. Kon dat verjaardagsfeestje dan niet een weekendje later gepland worden?
BeantwoordenVerwijderenHelemaal in Limburg, pff wat een gedoe zeg, net als Toaske vraag ik mij ook af of het niet een week later had gekund.
BeantwoordenVerwijderenEn Nicole..de flitsscheiding is er niet meer dus veel plezier morgen met de jongste ;-)
zal ik even gaan kijken voor je?? ik woon in Limburg...even tentjes en vingers tellen??
BeantwoordenVerwijderenmaar inderdaad wat een gedoe... een feestje 150 km verderop! Ik weet ook niet of ik mijn kinderen dat zouden 'mogen'.
veel plezier met het feestje bij jullie vandaag!
Ik hoor niet meer in deze tijd, ik weet het. Te ouderwets gewoon. Maar zoals Anoniem al opmerkte, een echtscheiding is niet zo geweldig voor kinderen. Maar ook niet voor jezelf! Als je trouwt dan zeg je Ja tegen goede en vervelende tijden. En zolang je elkaar niet werkelijk te lijf of ééntje vreemd gaat is die belofte bindend. En als je samen de verantwoording neemt voor kinderen dan is dat blijvend! Wij zijn in het gelukkige "bezit" van kleinkinderen en je moet er toch niet aan denken dat die meer dan twee paar grootouders hebben. De eerste keer Ja is blijvend! Dan blijf je maar als broer en zus bij elkaar of hoe je ook zoiets noemen wilt en probeer respect voor elkaar te blijven opbrengen. Maar een huwelijk sluiten is een belofte voor het leven doen. Heel veel mensen zullen het hier niet mee eens zijn, maar ondanks veel heel vervelenden dingen houd ik -in het verleden en in de toekomst- me aan mijn eens gegeven woord.
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet en tot laters
Gerrie
**Ook dit keer niet anoniem.
Tja, scheiden is geen grapje. Maar een kinderfeestje organiseren, daar moet je ook niet te licht over denken. Ik zou het nog eens heroverwegen, Nicole. Misschien ben je nog op tijd.
BeantwoordenVerwijderenjee ik doe de partijtjes altijd zelf dat hoeft pa niet te doen die ook zo ver weg woont, slaat ook nergens op vind ik want alle kinderen wonen hier dus waarom kan ma die verjaardag niet doen?
BeantwoordenVerwijderenEnne de anonieme reactie hiernaast : ik vind het knap dat je je zelf zo wegcijfert voor je kinderen hoor maar ik denk niet dat je ze er een dienst mee bewijst , kinderen zijn niet gek en die acteeract die spanning die voelen ze heus wel en wat denk je dat kinderen straks voelen als je weggaat en ze erachter komen dat je jaren bent gebleven vanwege hun? dan voelen ze zich nog schuldig ook.
Als je zo kan acteren kan ej ook zeggen pa en ma zijn gescheiden, we houden neit meer van elkaar, gaan ieder ons eigen weg maar blijven omwille van jullie in 1 huis wonen , dan ben je zelf vrijer en je man ook .
Oudste is nu op een feestje, van elf tot vier. Dat vind ik eigenlijk al heel lang!
BeantwoordenVerwijderenoh ik ben gek op feestjes geven. maar kjell is nog geen drie dus moet nog ff geduld hebben. Ik kon ook feestjesvan een hele schooldag geven voor mijn klas vol kinderen dus tegen een kinderfeestje zie ik niet op. maar zo ver weg ene feestje..nee autorijden is nu weer iets wat ik niet leuk vind en dus niet doe voorlopig
BeantwoordenVerwijderenIk wil eigenlijk geen discussie voeren over mijn keuze, maar toch wil ik even reageren op Gerrie en Floor hun reacties op mijn stukje.
BeantwoordenVerwijderenMijn man en ik hebben al uitgebreid gepraat met onze kinderen over het niet meer van elkaar houden, het blijven bij elkaar om bepaalde redenen, over hun eventuele schuldgevoelens om onze keuzes. Er is zelfs therapie geweest. M.a.w., er is veel gepraat met elkaar.
De kinderen ( die al bijna volwassen zijn ), geven zelf aan dat ze ons (voorlopig) liever samen zien, maar zien ook in dat dit niet voor altijd kan blijven. We wonen in 1 huis, maar leven al jaren apart.
Het is ook niet knap dat ik me wegcijfer, en het acteren houdt in dat ik niet voortdurend in huilen uitbarst, maar positief blijf.
Leven als broer en zus Gerrie en respect, zijn niet altijd afdoende, geloof me. Soms kunnen een broer en zus het ook niet goed samen vinden, maar die hebben gelukkig nog een eigen kamer.
Voor mij was mijn ja-woord een resolute 'ja', maar er kan soms heel veel gebeuren in een mensenleven, waar door het geleidelijk een 'nee' gaat worden.
Maar de weg die wij nu gaan als gezin, heb ik nooit gewild, en toch gebeuren die dingen en het gaat me enorm aan het hart.
Nog 1 ding Gerrie: Wij zijn getrouwd en onze kinderen hebben 2 opa's en oma's die er niet voor hen zijn. Te druk en geen zin.
Hun opa en oma zijn nu een liefhebbend echtpaar van in de 80 bij ons in de straat.
En...een echtscheiding kan héél prettig zijn, maar nogmaals, de kinderen zijn altijd het slachtoffer, dat zal ik niet betwisten.
Ik wist niet dat ze nog bestonden, bij-elkaar-blijvers-voor-de-kinderen ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk redeneer altijd zo: ik wacht af tot de kinderen de deur uit zijn. Dan kan het twee kanten op: óf het wordt ineens gezeliger met z'n tweetjes, of het blijft behelpen en dan hebben we geen gedoe meer met co-ouderschap!
Volhouwen dame!
En dan is onze jongste nog maar 7!
BeantwoordenVerwijderenIk denk niet dat ik mijn koter naar Limburg had laten gaan, maar ja...als de vriendschap hecht is met het vriendinnetje ben ik misschien nog wel over te halen.
BeantwoordenVerwijderenWat anoniem betreft: Ik vind dat je het heel goed aanpakt! Om er toch te zijn voor je kinderen in een voor jouw partnerloze relatie, terwijl je wel zijn was doet, voor hem kookt enz., dat moet je wel op kunnen brengen.
Ik hoop dat er begripvolle mensen zijn voor jou waar je zo nu en dan je hart kunt luchten en je accu weer op kunt laden voor de zoveelste ronde!
Ik gaf het al aan; ik hoor niet meer in deze tijd. Toen wij trouwden had ik een baas die een witte raaf was. Ik mocht blijven werken, ipv. ontslag. Toen "kon" je ook niet scheiden. Waar moest je naar toe? Als getrouwde vrouw kreeg je geen baan, kon je geen onderdak weer krijgen en een ondersteuning in geld bestond ook niet. Dus je moest wel verder met elkaar. En als man zijnde was het ook niet gemakkelijk. Je had toch een dak boven je hoofd. De tijden zijn veranderd, en dat is beide kanten op. Dit wilde ik nog even vertellen als kanttekening.
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet en tot laters
Gerrie