De zonden des moeders

Knarsetandend zat ik buiten in het stralende zonnetje: met zulk mooi weer kun je nou eenmaal niet binnen blijven. En al helemaal niet als het KNMI dreigt met regen voor de volgende dag. Dus zat ik braaf in mijn tuinstoel, en aanschouwde het achterstallig onderhoud van onze tuin.

'Je moet naar buiten!' vermaande ik Floris, die ongehinderd door het mooie weer, binnen op de bank lag te vegeteren.
'Daar heb ik geen zin in.'
'Maar met zulk mooi kun je toch niet binnen blijven?'
'Waarom niet?' vond Floris.
Daarop was maar één antwoord mogelijk: 'Daarom niet!'

Terwijl ik daar verplicht van het mooie weer zat te genieten, dacht ik nog wat na over de 'waarom-vraag'. En zoals zo vaak in het leven, bleek het allemaal de schuld van 'moeder'. De mijne in dit geval.
'Lekker naar buiten meisjes!' riep ze altijd handenwrijvend. 'Het is prachtig weer! Dan blijf je niet binnen zitten! Buiten zijn is gezond!'
Zo'n opvoeding blijft niet ongestraft, en zo gauw het mooi weer is roep ik: 'Kinderen, lekker naar buiten! Het is mooi weer!'
Zuchtend hijsen de kinderen zich dan vanachter hun beeldschermen vandaan, en gaan bij de voordeur zitten wachten tot ze weer naar binnen mogen.

Groot was dan ook mijn verrassing toen ik mijn moeder hoorde verzuchten: 'Ik zal blij zijn als het herfst is. Dan kan ik tenminste lekker binnen blijven als ik dat wil.'
En ik besefte: dit gaat héél ver. Ergens zit een moeder in de hemel te genieten van haar effectieve opvoeding, die de tand des tijds zo glansrijk heeft doorstaan.

Maar wie het laatst lacht, lacht het best, want vandaag regent het.