Tuinbankje

Toen ik buiten in mijn tuinhoekje, dat ik zo vernuftig heb gecreëerd, van een welverdiend kopje koffie zat te genieten kreeg ik opeens zo'n openbaring, waarvan je denkt: 'Waarom besefte ik dat niet eerder?!'
Het tuinhoekje had een tuinbankje nodig om het nóg gezelliger te maken!

Omdat mijn verlangens en mijn budget, ondanks veelvuldige mediation, op gespannen voet staan, sprong ik in de auto, voor een bezoek aan de kringloop waar ik diverse tuinbankjes wist. En inderdaad, toen ik parkeerde, zag ik er zo al een stuk of vijf staan! Met wild kloppend hart van verlangen rende ik de kringloop door, op weg naar de afdeling Tuinmeubilair.

'Vijf, vijftig,' las ik enthousiast de eerste prijssticker, en zag mezelf al aangenaam verpozen op het bankje. Maar bij nadere beschouwing bleek vijf, vijftig nogal ambitieus. Want niet alleen miste het bankje een been, het imiteerde wel erg succesvol een trekharmonica toen ik er tegen aan duwde.

Zoekend keek ik om mij heen, naar een bankje dat niet een carrière als harmonica ambieerde, en liep naar een gietijzeren exemplaar met houten zitting.
'Dat bankje is helemaal verrot!' hoorde ik een verbolgen damesstem.
'Oh ja?' vroeg ik geïnteresseerd, want ik heb nooit begrepen hoe je kunt zien dat hout rot is.
'Ja, ziet u dat dan niet?' vroeg de dame bits. 'U moet hartwoet nemen, dat heb ik ook. Dat rot niet.'
'Oh...' mompelde ik.
'Maar ja, dat kost véél meer,' en ze nam me kritisch op, van mijn met verf bespatte Birkenstocks, tot mijn haar dat net een ontsnappingspoging uit mijn haarspeld deed, en snoof minachtend.

Toen ben ik maar naar huis gegaan, en heb uit het schuurtje een oude tuinstoel gepakt en die geparkeerd op de plek van het tuinbankje.
'Zo, net een tuinbankje!' zei ik bemoedigend tegen mezelf.

Maar toen ik een slokje koffie nam openbaarde zich een norse stem die vroeg: 'Wie probeer je voor de gek te houden?'