De groeten

Het komt helaas wel eens voor dat ik familie, vrienden en bekenden straal voorbij loop, zonder vriendelijke groet of knikje. Niet uit desinteresse, arrogantie of haat, maar gewoon, door ordinaire onopletttendheid.

Bij tijd en wijle word ik mij hiervan bewust, en loop dan met wijd opengesperde ogen door het leven, klaar om deze of gene hartelijk te begroeten. Maar als je zo gespannen op zoek bent naar bekenden om aan je boezem te drukken, dan groet je soms per ongeluk onbekenden.

Zo meende ik laatst een moeder van één van de klasgenootjes van de kinderen te spotten, en vol van mijn voornemen een socialer mens te zijn, jubelde ik enthousiast: 'Halloooo!'

De mevrouw wierp mij een bevreemde blik toe, maar was zo vriendelijk terug te groeten, zij het op de behoedzame toon van iemand die vindt dat je gekken nooit moet tegenspreken.'
Gegeneerd ontdekte ik dat wij elkaar geheel niet kenden, en liep met stevige looppas verder, de ogen te neder geslagen.

'Hé, wil jij mij soms niet kennen?!' klonk toen plotseling verontwaardigd.
Ik keek op, recht in Floris' gezicht.
'Nee inderdaad,' zei ik op waardige toon.

Want gekken moet je nooit tegenspreken.