Bijtende spinnen

Ik stond mij met een bordkartonnen handdoek droog te rossen, toen ik een venijnige steek in mijn elleboog voelde, alsof iemand die het nog moest leren mij bloed probeerde af te nemen.

'Volgens mij word ik gestoken,' constateerde ik kalm, en begon wild met de handdoek te wapperen om de dader te lokaliseren.
Daar, in de badkuip, tuimelde een klein zwart spinnetje, overduidelijk De Dader. Ik besloot dat het recht snel zijn loop moest hebben, zag af van een slepende rechtszaak, en gaf direct mijn vonnis: de doodstraf.
Met een flinke toef wc-papier pakte ik de onverlaat uit de badkuip en spoelde hem door de wc.

Een beetje bezorgd keek ik in mijn elleboog, waar zich twee kleine rode puntjes aftekenden, en overwoog of ik de huisarts moest bellen. Maar bij de gedachte aan de telefonische hordenloop die vereist is om die te pakken te krijgen, besloot ik dat zo'n spinnetje vast geen kwaad kon.

Maar 's avonds herinnerde ik mij de spinnenbeet opeens, en in de vallende schemering kon ik plotseling niet uitsluiten dat het kleine zwarte spinnetje een Tarantula in vermomming was. Daarom zei ik op nonchalante toon tegen Floris: 'Ik ben vanochtend nog gestoken door een spin.'
Ik gaf hem deze informatie zodat hij, mocht het gif mij die nacht van het leven beroven, de oorzaak kon aanwijzen.

In plaats van mij glazig aan te kijken, en gerust te stellen, sprong Floris kwiek van de bank, en begon als een wilde op het toetsenbord te hameren.
'Nederlandse spinnen zijn niet giftig!' riep hij even later.
'Gelukkig!' riep ik terug, en haalde opgelucht adem nu ik wist dat ik de ochtend toch zou halen.
'Maar ze bijten ook niet.'