Tringgg!

'Tring,' klinkt zacht en bescheiden de deurbel.
Ik besluit hem te negeren aangezien het vast weer Piet en de lawaaiige buurjongetjes zijn.
'Tring!' klinkt het opnieuw, nu iets harder.
Ik negeer het geluid ook iets harder.

'Tringgggg!' gaat het nu, met een zekere urgentie, en het sombere besef dat zich niemand aandient om open te doen.
Onrustig verschuif ik op mijn tuinstoel, nog niet bereid mijn rust in te ruilen voor de schelle stemmetjes van Piet en kornuiten.

'Tring, tring, tring, tringggg!' volgt dan een soort morscode, die spelt: 'Wij geven niet op!'
Zuchtend leg ik mijn boek terzijde en slof naar de voordeur.
'Ga spelen!' mime ik door de deurruit.
'Maar we willen naar binnen!'
'Het is hartstikke mooi weer!' roep ik door de ruit.
'Maar we willen naar binnen!'
'Als jullie nu buiten gaan spelen dan mogen jullie om half vijf naar binnen,' beloof ik.

Die schoonouders van tegenwoordig zijn toch zo hardnekkig.