Broer, broerder, broerst

Ik stond de aardappels te schillen toen in de tuin plotseling een sirene afging. Het was Ot die met het hoofd in de nek geworpen, een kermende solo weggaf, en daarbij smartelijk zijn rechteram vasthield.
Dus ik smeet het keukenraam open en riep: 'Watskeburt, watskeburt!'

'Piet heeft Ot geslagen met een stok!' schetterden de twee aanwezige buurjongetjes opgewonden.
'En waar is Piet nu?' vroeg ik verbolgen.
'Die is weggelopen,' wisten ze.
Bij het horen van mijn lieflijk stemgeluid kermde Ot nog wat harder, als een voetballer die hoopt zijn tegenstander een rode kaart te bezorgen.

Zuchtend legde ik mijn schilmesje weg, en veegde mijn natte handen af aan mijn schort. Ontdekte dat ik weer eens geen schort droeg, en beende met morsige rok naar buiten.
Daar bleek Piet niet ver gevlucht te zijn, want hij had zich bij de garagedeuren gepositioneerd, met een grote stok in zijn hand en een schuldige blik in de ogen.

'Ga jij maar eens nadenken hoe het de volgende keer beter kan,' mopperde ik, en begeleidde hem naar zijn slaapkamer. 'Je mag elkaar geen pijn doen,' vatte ik kernachtig samen, en denderde weer naar beneden.
Daar was Floris bezig met een stukje nazorg en psychologische begeleiding voor Ot, en schichtig vluchtte ik naar de keuken en de aardappels om verdere betrokkenheid te vermijden.

Maar door het keukenraam hoorde ik even later de twee buurjongetjes vol sensatie aan Ot berichten: 'Ja, en in de bijbel waren ook twee broers, Kaïn en Abel, en die sloegen elkaar ook met stokken.'
'Maar Abel sloeg zijn broer toch dood?' vroeg Ot praktisch.
'Oh ja,' ontdekten de buurjongetjes teleurgesteld, en ik zag de sensatiezucht uit ze wegebben, nu Piets misdaad tot een relatief klein vergrijp gereduceerd was.

'Zullen we dan maar oorlogje gaan spelen?'