Pompen of zwijgen

In ons gezin laat gemiddeld elke week één fietspomp het leven. Met veel getier en gemopper gaat Floris dan naar de Karwei of Hema, en schaft een nieuwe aan.

'Zo, en deze gaat nu eens niet kapot,' verkondigt hij dan, en kijkt heel gewichtig. Vervolgens laat hij het ding in de gang slingeren, waar al snel iemand er over struikelt, of onsympathiek wordt pootjegehaakt door het handvat.

Dus toen ik Ot zag galopperen met de fietspomp tussen zijn dijen geklemd als een onwillig stokpaard, klopte ik geagiteerd op het keukenraam en vermaande streng: 'Leg die eens heel gauw terug!'
'Ik had hem niet gepakt!' riep Ot verontwaardigd, want hij is een kind van zijn vader.
'Kan me niet schelen. Leg terug!'

Die avond hoorde ik Floris' snelle tred die zijn thuiskomst aankondigde. Maar in plaats van het geluid van een sleutel in de deur, hoorde ik een gesmoorde vloek. Toen pas hoorde ik de sleutel in de deur, gevolgd door Floris met in zijn armen teder de gewonde fietspomp.

'Welke gek heeft nou weer de fietspomp gemold!' vroeg hij
'Leg hem dan ook hóóg!' adviseerde ik.
'Dat héb ik gedaan! Moet ik hem soms nóg hoger leggen?!'
'Wat denk je zelf?' vroeg ik op redelijke toon.
Toen pompte Floris zich op tot zijn volle één meter zeventig en verkondigde kinderachtig: 'Ik leg hem wel op het dak!'

Toen heb ik maar gezwegen, want in een huwelijk is het soms pompen of zwijgen, en een pomp hadden we niet meer.