Kom van dat dak af!

Het was zo'n zonnige lentemiddag, die noopt tot genieten. Dus probeerde ik het gekrijs en geruzie van de kinderen, die een geheimzinnige 'ijs-en ijkdag' hadden, van mij af te laten glijden. Ik suste mijn getergde zenuwen met holle, pedagogische frasen als 'Zo leren ze conflicten hanteren,' en 'Je moet ze ruimte geven'.

Na een tijdje hield het gekrakeel genadig op, en ik concludeerde: ofwel ze hebben elkaar afgemaakt, of ze hebben het bijgelegd. In beide gevallen kun je als moeder weinig toevoegen, dus ik besloot mezelf op een kop thee te trakteren. Ik balanceerde de thee op een dienblaadje naar de tuin, en serveerde mezelf vriendelijk de thee, want ik speel graag restaurantje met mezelf en geef mezelf altijd een flinke fooi.

Genietend zette ik de kop thee aan mijn lippen, en net toen ik dacht dat het eigenlijk best gezellig was, zo met de kinderen, hoorde ik gesmoord gegiechel. Ik keek zoekend om me heen, maar geen kind te zien. Ik sloeg mijn ogen ten hemel, en zag met stokkende adem Piet, met buurjongetje Pim, op het dak van ons bouwvallige schuurtje prijken.

Voorzichtig stond ik op uit mijn stoel, om het tuig niet te laten schrikken.
'Hé jongens, kom eens van dat dak af,' knarste ik vriendelijk tussen mijn tanden.
Eenmaal veilig beneden greep ik ze in hun nekvel, en gaf ze met nog trillende stem van de schrik een uitgebreide lezing over de gevaren van klimmen op schuurtjes 'die papa gemaakt heeft!'
Bedeesd dropen ze af, ongetwijfeld op zoek naar andere gevaren.

Zuchtend nam ik weer plaats in mijn terrasstoel, maar nu hoorde ik weliswaar geen diabolisch gegiechel meer, maar: 'Kom van dat dak af, 'k waarschuw niet meer, Neh, neh, neh, neh, neh, neh, van dat dak af, 'K waarschuw niet meer, Kom van dat dak af, dat was de laatste keer.

Toen heb ik maar betaald en ben weggegaan, want met zulke muziek is de sfeer bedorven.