Symfonie van stilte

Omdat Nederland nu eenmaal niet het zonnigste land is, voel ik mij bij de minste, geringste zonnestralen verplicht zoveel mogelijk kleding af te werpen, en naar buiten te rennen.
Daar neem ik dan schielijk plaats in een grote ligstoel, en verplicht mij tot genieten. Vandaag had ik mij ook weer in de ligstoel geworpen, en zei op warme toon tegen mezelf: 'Nu kun je eens lekker onthaasten. Geen kindergeschetter, alleen maar rust aan je hoofd.'

Maar net toen het geluid van de stilte tot mij begon door te dringen, werd die doorklieft door een kermende motorzaag. Verstoord keek ik op, en zag paniekerig dansende boomtoppen in de tuin van de nieuwe achterburen.
'Als jij nou hier gaat staan, dan zaag ik daar in de takken!' hoorde ik een mannenstem bevelen.
Het antwoord kon ik niet horen, maar blijkbaar verliep alles naar wens want even later klonk weer die ellendige motorzaag. Maar even plotseling als hij begon hield hij ook weer op.

'Gelukkig!' dacht ik bij mezelf, en sloot opnieuw de ogen om mij te laven aan de rust.
Helaas was die van korte duur, want nu werd er wild met een hamer geklopt. Toen klonk plotseling een smartelijke kreet van pijn, gevolgd door: 'Godverdomme!'

Ik knikte en mompelde instemmend: 'Inderdaad.'