Applaus

'Voorstelling groep 3 en 4,' las ik onwillekeurig terwijl ik op de wc zat. Je kunt zo'n schoolkalender nu eenmaal niet ongestraft op ooghoogte hangen zonder voortdurend met ijs-, ijk- en studiedagen geconfronteerd te worden.

Ik vloekte binnensmonds, en niet alleen omdat ik te laat merkte dat de wc-bril weer eens nat was. Terwijl ik mijn billen afnam met een pamperdoekje, speciaal aangeschaft voor eerste hulp bij natte wc-brillen, bestudeerde ik de datum. Inderdaad: daar ging mijn vrijdagmiddag. Ik zuchtte berustend, maar besloot een poging te wagen er onderuit te komen, want zo'n moeder ben ik.

'Is het een leuke voorstelling Ot?' informeerde ik nonchalant.
'Ja mama,' glunderde Ot. 'Kom jij kijken?'
'Wil je dat graag?'
Ot knikte hevig, en zijn mond vertrok in een scheve grijns van verlegenheid.
'Dan kom ik natuurlijk,' beloofde ik grif, en gooide in gedachten mijn plannen voor die middag bij het oud papier.

Ik arriveerde netjes vijf minuten te vroeg, want ik houd niet van te laat komen, maar schrok van de grote hoeveelheid geparkeerde auto's. Blijkbaar was ik toch niet zo vroeg. Ik liep een beetje harder, en ging over op sukkeldraf toen ik achter het gordijn van de aula tientallen lichtflitsen zag, terwijl ik zuur bedacht: 'Wéér de camera vergeten!'

Ik rende ademloos de propvolle aula binnen, en voegde me bij de achterste rij ouders die gedoemd waren tot staan. Nu was het zaak te zorgen dat de kinderen mij zouden zien! Na enig speuren in de woelende kindermassa lokaliseerde ik mijn drie kinderen en zwaaide wild. Opgelucht dat ik mijn punten voor 'Leuke Moeder' binnen had, maakte ik me op voor de voorstelling.

Ontroerd keek ik toe hoe Piet vol enthousiasme een dansje uitvoerde, en Ot op de blokfluit floot. En toen Piets klas het alfabet letter voor letter afwerkte dankte ik de juf die ze zoveel had geleerd. Maar bij de letter 'M is van Moeder, die is ons zoo lief,' kreeg ik het een beetje warm, en bij 'T is van Troep, dat maken wij nooit,' traanden mijn ogen niet langer van ontroering maar van verlangen naar een zitplaats. En toen daarna nog een dansje van Ots groep volgde, en nog een dansje, en nog een dansje, keek ik tersluiks op mijn horloge hoe lang het nog zou duren.

Meerdere keren schoot ik in mijn jas in de veronderstelling dat het was afgelopen vanwege een klaterend applaus, maar dan had gewoon een kind een wind gelaten. Eindelijk luidde het applaus toch het eind van de voorstelling in, en opgelucht rende ik de koele buitenlucht in.

'Vond je het leuk mama?' schreeuwden Ot en Piet.
'Ik vond het prachtig!' schreeuwde ik terug, want je moet ze aanspreken op hun eigen niveau.
'Heb je ons gefilmd?' schetterde Ot.
'Heb je foto's van ons gemaakt?' kreet Piet.

'Mama was veel te druk met voor jullie te klappen!' snoerde ik ze efficiënt de mond. En in mijn hoofd hoorde ik Meneer Kaktus roepen: 'Applaus voor jezelf!'