Plakken en nathouden

Ik vond al wel dat onze nieuwe, oude, auto traag reed. Al een paar keer had ik gecontroleerd of ik niet vergeten was de handrem er af te zetten, maar die stond braaf omlaag. Dus haalde ik mijn schouders op en concludeerde: 'Ik moet zeker nog wennen,' en zelfingenomen bedacht ik dat ik toch maar een makkelijke vrouw ben.

Maar toen kwam Floris thuis en kondigde somber aan: 'We hebben een lekke band. Na één week al!'
Toen had ik mijn mond moeten houden, maar er ging mij een lichtje op, en getroffen riep ik uit: 'Zou de auto daarom zo traag hebben gereden?'
'Wááààt, heb jij met een lekke band gereden?!'
'Ja, maar dat wíst ik toch niet! Ik dacht dat hij gewoon een beetje traag was, en dat ik moest wennen,' verdedigde ik mijn onbenul.

'Dat had je moeten zeggen, dat er iets niet lekker ging!' sprak Floris op toornige toon, en voegde er onheilspellend aan toe: 'Nu is die band waarschijnlijk naar z'n grootje, en dat is jouw schuld dus.'
'Ja, en dat vind jij ook zo fijn, als ik meteen kom zeggen dat er iets niet goed zit!' riep ik, nu ook boos. En plotseling ging het niet alleen meer over autobanden.
Dat had Floris ook door, en dus maakte hij zich snel uit de voeten.

Even later zag ik enkel nog zijn beentjes, gehuld in een spijkerbroek van Broekenbinkie, onder de auto vandaan steken. Nu doet onze auto het weer.

En onze relatie is ook weer geplakt.