Het Dappere Thuisblijfmoedertje en De Rommelpotten

Het Dappere Thuisblijfmoedertje had haar zaakjes goed geregeld. Regelmatig keek ze tevreden om zich heen in haar huisje, en zei dan tegen zichzelf: 'Alles is precies zoals het moet zijn. Niet te warm, niet te koud. Niet te strak, niet te los. Niet te slordig en niet te netjes. Het is precies goed zoals het is.'

Maar op een kwade dag kwamen er zes Rommelpotten in haar huis, en met hun grote voeten stampten ze over alles wat het Dappere Thuisblijfmoedertje zo zorgvuldig had opgebouwd.
'Zo moet dat niet,' jammerde het Dappere Thuisblijfmoedertje in protest toen De Rommelpotten hun jassen op de grond gooiden, en hun schoenen op de salontafel. Maar ze hoorden haar niet eens. Behalve de Grootste Rommelpot, want die riep beledigd: 'Ik wil ook wel helemáál weg gaan hoor!'

Stiekem vond het Dappere Thuisblijfmoedertje dat zo gek nog niet, maar omdat ze dat ook weer zo onaardig vond klinken, prevelde ze verontschuldigend: 'Nee joh, blijf gerust. Mi casu es su casa en zo.'
'Zo is het maar net,' zei de Grootste Rommelpot, 'en vergeet dat niet!' En toen gooide hij nog wat rommel rond, en trok de stekker uit de oven waarin het Dappere Thuisblijfmoedertje dapper een ovenschotel probeerde te garen.

Het Dappere Thuisblijfmoedertje deed haar mond al open om haar ongenoegen uit te spreken, maar de Grootste Rommelpot was haar voor en zei brutaal: 'Ik heb dit stopcontact nodig voor mijn laptop. Hoe kan ik anders computerspelletjes spelen aan de keukentafel, en die plek bezet houden zodat jij de tafel niet kunt dekken?!'

Toen ging Het Dappere Thuisblijfmoedertje maar naar buiten, want daar kwamen De Rommelpotten nooit. Die waren namelijk niet naar buiten te meppen.

Ze haalde diep adem en zei tegen zichzelf: 'Alles is ijdelheid.'