Afspreken

Vroeger, toen alles weliswaar niet per se beter was, maar wel anders, sprak ik alleen met klasgenootjes af op woensdag- of zaterdagmiddag. Alle andere dagen was het vanzelfsprekend dat je na schooltijd gewoon naar huis ging. Alleen.

Dus toen Maartje haar schoolcarrière begon, en om mij heen woest afspraken werden gemaakt, krabde ik mij verbaasd achter het oor. Maar je bent een jonge moeder, en je wilt niet dat jouw kind 'buiten de groep' valt, en dus schikte ik mij in de sociale jungle die 'afspreken' heet.

Daarbij gaat het er wreed aan toe. Afspraken worden rücksichtslos verbroken als zich iets leukers aandient, en alle kinderen zijn assertief genoeg om andere kinderen keihard af te wijzen. Menig moederhart overleeft het dan ook niet.

Verder is het zo dat je als beetje leuke moeder geniet van speelafspraken. Dus ook als het gastje de geschilde appel niet blieft, omdat hij alleen appels met schil lust. En als je hem dan kordaat een smakelijke appel overhandigt aankondigt: 'Maar dan wel in vier stukken gesneden, en met zonder klokhuis!'

Ook de gastjes die zich verveeld over je bank draperen en als een gebroken plaat vragen: 'Wanneer mogen we op de computer?!' vind je hartstikke leuk. Gezellig toch?! Dus animeer je opgewekt: 'Om half vijf mag het! Ga nu maar een leuk spelletje doen: in onze kast staan allemaal leuke bordspellen!'
Maar dáár hebben ze geen zin in. Veel leuker is het om zwaar giechelend tikkertje te doen in de woonkamer, en dan vooral bij die venijnige punt van de openhaard.
'Niet bij de openhaard jongens,' roep je nog bezwerend, waarop ze de onaangeroerde glazen ranja per ongeluk omsmijten.

'Stelletje klieren!' val je uit je rol, en bonjourt het stel de deur uit waarbij het gastje er in slaagt zijn vingertjes tussen de deur te krijgen. Nu zit je met gebroken glaswerk, en een krijsend gastje met paarse vingertjes.

Met afgunst denk je terug aan je eigen moeder. En met jezelf spreek je af: 'Voortaan wordt er niet meer zo vaak afgesproken!'