Mama geeft techniekles

... of waarom het zo droevig gesteld is met het Nederlands onderwijs

Niet om mezelf te kort te doen, maar ik vind mezelf niet de aangewezen persoon om de wonderen der techniek uit de doeken te doen aan een groep schoolkinderen. Mijn grootste technische prestatie is het vervangen van een gloeilamp, en in noodgevallen het plaatsen van een batterij in een zaklamp.

Toch was ik vanmiddag, met nog een andere moeder, verantwoordelijk voor de techniekles van de kinderen. Als materiaal kregen we grote doorzichtige curverboxen aangereikt, met daarin een lijvige map met instructies. Zweterig bladerde ik het onding door, dat vol stond met onbehulpzame leerdoelen en suggesties.

'Ik probeer gewoon maar wat,' besloot ik, terwijl ik me mentaal schrap zette, want de ervaring heeft me geleerd dat schoolkinderen een apart volkje zijn, en een moeilijk publiek. Uit diverse lokalen viste de begeleidende juf wat kinderen, en uiteindelijk had ik er zes bij mij aan tafel.

Ik stelde mezelf voor, en kondigde op gedragen toon aan dat we het vandaag over spiegels gingen hebben.
'Leuk hè?!' animeerde ik.
Er ontspon een levendige discussie over lievelingskleuren.
'Mijn lievelingskleur is blauw,' kondigde een jongetje naast me aan, en vervolgde toen: 'En roze, oranje, geel, en groen ook.'
'Mijn lievelingskleuren zijn zilver en goud!' schreeuwde een meisje.
'De mijne is roze,' verkondigde ik, conform het Engelse gezegde 'If you can't beat them, join them.'
Kritisch namen ze me op.
'Maar je hebt een paarse trui aan,' schreeuwde er één verontwaardigd.
'Wat is een spiegel, jongens?!' schreeuwde ik nog wat harder.

Daar werden ze wel even stil van. Triomfantelijk toonde ik wat spiegels die ik uit de curver doos had gevist en gaf er één aan het kind naast mij. De spiegel ging de kring rond waarna ze me verveeld aankeken: 'En wat gaan we nou doen?!'

Geagiteerd bladerde ik in mijn map en zag staan: 'Vermenigvuldigen met spiegels.' Ik pakte de bijbehorende tekeningen en spiegels en deelde ze rond.
'We gaan vermenigvuldigen met spiegels jongens!' en ik zette de spiegel op een half huis, waarna het miraculeus een heel huis werd.
'En daarna mag je het tekenen! Hier zijn de potloden!'

Opgelucht leunde ik achterover, in de veronderstelling dat ze daar wel even zoet mee zouden zijn. Maar het blijkt erg lastig te zijn te tekenen als er een spiegel op het papier staat, en al snel was ik voor iedereen aan het tekenen.
'Nu mij! Nu mij!' schreeuwden ze allemaal door elkaar.

Terwijl ik bij het ene kind tekende, begonnen de anderen te klieren met de spiegels.
'Weet je wat, we maken spiegeldozen!' verliet ik abrupt het voorgeschreven pad, in een poging mijn publiek weer achter me te krijgen. We positioneerden de spiegels in een wankel vierkant, en de kinderen gooiden er alles in wat ze maar konden vinden, waarna het zich door de spiegels vermeerderde.

Nu ik toch verdwaald was in de pedagogische wildernis, besloot ik me flexibel op te stellen, en al snel renden de kinderen met spiegels door de hele ruimte op zoek naar dingen om te 'vermeerderen'. Met lede ogen keek ik naar de tafel van de andere moeder, waar de kinderen braaf zaten te luisteren.

Na een martelend uur riep ik de groep weer bij de tafel voor een passend kringgesprek.
'En, wat hebben jullie nou geleerd over spiegels?'
'Niets,' riep een onverlaat.
'Ik ook niet,' riep een ander.

'Goed gedaan hoor allemaal!' sloot ik af en veegde het zweet van mijns aanschijns.

Zoals ik al zei: ik vind mezelf niet de aangewezen persoon om techniekles te geven.