Sinterklaas stress

Nog bezeerd van de reprimande van vorig jaar dat Jans schoolsurprise van een zekere nonchalance getuigde, ja misschien zelfs wel 'laksheid', schrok ik op toen ik Teuntjes surprise zag.

Teuntje had een prachtige Sinterklaas-op-een-skateboard gemaakt, waarbij de skateboard het cadeau herbergde. Maar toen ik in haar kamer keek, was de skatende Sint verdwenen en had plaats gemaakt voor twee schoenendozen die samen een toilet moesten voorstellen.

De twee schoenendozen waren beplakt met witte A4-tjes, waar het Birkenstocklabel nog olijk doorheen schemerde, en bovenop stond met blauwe balpen, de naam van de gelukkige krijger gepend.

'Wat is er met je leuke Sinterklaassurprise gebeurd?!' kreet ik.
'Oh, die vond ik niet zo leuk,' antwoordde Teuntje nonchalant.
'Ja, maar hij was prachtig!'

'Ja, maar hij zag er niet uit alsof ik er twee uur aan bezig was geweest,' zei Teuntje op bezorgde toon. 'En de juf heeft gezegd dat het een mooie surpise moet worden. Anders gaat ze met je 'praten' en moet je uitleggen waarom de jouwe niet zo mooi is, en dan krijg je straf.'

Paniekerig keek ik nog eens naar Teuntje's wc, waar ik de verplichte twee uur handwerk niet van af zag. Moest ik zelf dan maar eventjes een porseleinen wc-pot kleien? Of er misschien één bij de kringloop scoren? Ik wierp nog eens een blik op Teuntjes kartonnen dozen en kreeg een ingeving: van zwart karton knipte ik een cirkel, en voila, plotseling leek het een toilet!

Maar eigenlijk ben ik tegen ouderbemoeienis: het tast de artistieke integriteit van het kind aan, en legt de surpriselat op volwassen hoogte. Welk kind kan nou opboksen tegen een handgemaakt houten boek, dat opent met scharnieren? Of een heuse houten gitaar van één meter zeventig?

Maar dat principe heb ik tijdelijk even door Teuntjes zelfgemaakte toilet gespoeld. Bovendien: de wc-bril kan niet scharnieren, want is kinderlijk vastgeplakt met prittstift.