Mama goes Rambo

Mijn kinderen hebben de onprettige gewoonte halverwege school met mededelingen te komen als: 'Mama, mijn broek zakt steeds af,' of 'Vandaag moeten we van de juf een spaansprekende alien, met een gele broek en een felgroen vestje meenemen. Maar hij mag niet langer dan één meter zijn, zegt de juf!'

Dan vloek en tier ik dat ze dat éérder hadden moeten zeggen, want waar haal ik halverwege school een riem of een alien vandaan?! Dat gaat niet lukken natuurlijk. Hoogstens die alien.

Deze week waande ik mezelf veilig voor dit soort onaangename verrassingen door nachtenlang nieuwsbrieven te bestuderen, en onmiddellijk actie te ondernemen. Al dagenlang hingen aan de kapstok plastic tasjes met daarin spullen voor het te knutselen kerststukje. Maar vanochtend, ik wilde de kinderen net naar school drijven, gilde Teuntje plotseling: 'Mama, we moeten nog 'groen' meenemen voor het kerststukje!'

'Nee hè!' had je dat niet eerder kunnen zeggen?!
'Ik had er niet aan gedacht!' jammerde Teuntje.
'En mama had nog wel zo goed alle tassen voorbereid en aan de kapstok gehangen!'
'En die had ik ook gevonden mama!' wees Teuntje op de bank waar de tassen als drie kleine kleutertjes braaf op de bank zaten.

Snelle actie was vereist, dus bond ik snel een bandana om mijn hoofd, ontrukte het beduimelde broodmes aan de spoelcyclus, nam het in Rambostijl in mijn mond en rende de tuin in. Woest hakte ik her en der takken van struiken, en vervloekte mezelf dat we geen coniferen meer hebben omdat we niet 'truttig' wilden zijn.

'Hier kinderen!' riep ik en stak links en rechts bloedende takken in plastic tassen.

Volgens het spreekwoord oogst je wat je gezaaid hebt, en dus zal ik vanmiddag kerststukjes oogsten met zeer onduidelijk groenvoer.