Hutkoorts

Na ruim een week fulltime kerstvakantie met sneeuw en ruzieënde kinderen, ging ik gebukt onder een zeer ernstige aanval van hutkoorts. Iedereen weet dat de enige remedie bij hutkoorts is, de hut onmiddellijk te verlaten.

'Kinderen we gaan gezellig naar Duthler!' kondigde ik aan. Duthler is een grote kledingwinkel in het naburige dorp Varsseveld. Ze schenken er gratis koffie, en serveren gratis krentenbrood.
Aanvankelijk mocht je daarvan onbeperkt pakken, maar tegenwoordig waarschuwt een bordje dat men één portie per persoon mag, want er waren onverlaten die meteen maar genoeg namen voor de hele dag. 'Zo handig, dan hoef ik vanavond ook niet meer te koken!'

Om te voorkomen dat de moeders niet te veel geld uitgeven, is er voor de kinderen een speciale hoek met Playstations ingericht. Daar kunnen ze lustig vreemde stammen uitmoorden, en nieuwe sterrenstelsels ontdekken, om vervolgens de inheemse bevolking uit te roeien.

We dromden met z'n allen naar de auto, die voor de verandering eens niet kapot was/in reparatie/depressief/dichtgevroren/in een slechte bui. Blijmoedig nam ik plaats achter het stuur, klaar om weg te scheuren.

Maar toen ik hem in z'n achteruit wilde zetten zag ik dat de instructies op de pook onder een dikke laag zwarte tape zaten, in een zoveelste poging van de monteur te voorkomen dat de bovenkant van de pook er steeds afvalt. In gedachten ging ik na wat ik de laatste acht jaar deed als ik achteruit wilde, en concludeerde: naar rechts, en dan naar achteren.

Zo gezegd, zo gedaan, maar ik kreeg die vermaledijde pook met geen mogelijkheid in de gewenste stand.
'Kom er allemaal maar weer uit jongens! Wij gaan vandaag helemaal nergens heen!' riep ik geïrriteerd. 'Hij doet het weer eens niet!'

Boos stampte ik het huis in, waar dezelfde zooi wachtte die ik nu juist wenste te ontvluchten. 'Mama, zal het nog eens proberen!' verklaarde ik bij gebrek aan betere alternatieven.
Maar ook dit keer weigerde de koppeling in z'n achteruit te springen.

Ik stuurde Floris een mail op hoge poten, waarin ik woorden als 'schroothoop' en 'dit is de limit' niet schuwde. Na tien minuten kreeg ik een vriendelijk mailtje terug met daarin de tip de koppeling naar links en dan naar achteren te schuiven. Floris sloot af met drie kusjes.

'Hmpf, ik zal het wel proberen,' mopperde ik. Opnieuw nam ik plaats in de auto, en positioneerde met weinig hoop op succes de koppeling in Floris' adviesstand, en gaf gas. De auto schoot gewillig een meter achteruit.

Opluchting mengde zich met schaamte. Blijkbaar had de hutkoorts nog meer schade aangericht dan ik vermoedde.

Gelukkig hadden ze lekker veel krentenbrood bij Duthler.