Mijn voorland

De agenda van de gemiddelde babyboomer is even vol als die van schoolkinderen, en dus zat ik zondagmorgen naar een voorstelling van mijn moeder te kijken. Een dag nergens gekeken, is tenslotte een dag niet geleefd.

Met een mengeling van ergernis dat ik weer eens ergens moest kijken en goede wil, 'Oma heeft tenslotte niet elke week een kijkles,' nam ik plaats. Het begon in ieder geval goed, want er was koffie in heuse porseleinen kopjes. Niet van dat goedkope plastic gebekerte met poedermelk en een 'roerstaafje'.

Gesterkt door de lekkere koffie keek ik met nieuwe interesse naar het publiek om me heen, dat een aanzienlijk hoger babyboomgehalte had, dan ik gewend ben door alle schoolvoorstellingen van de kinderen. Terwijl ik telde hoeveel dames hun haren nog verfden, en hoeveel de strijd tegen het grijs hadden opgegeven, werd ik onderbroken door de opkomst van het koor.

En toen ik mijn moeder naar voren zag lopen, overviel mij dezelfde golf van ontroering die mij altijd verrast als ik naar mijn kinderen kijk. En in gedachten zong ik zachtjes: 'Dat is toch je moedertje!'

Enthousiast zette het koor in met Simon en Garfunkels 'Cecelia', uit de voltooid verleden tijd van hun jonge jaren, en een golf van enthousiasme ging door de zaal. En ik bedacht hoe deze generatie dit cultuurgoed, met liedjes als 'Marmor, Stein und Eisen bricht' en 'Sophietje' deelt. Dat al deze mensen al een stuk verder op hun levensreis zijn dan ik, en elkaar hier vreugdevol vonden in een stuk gemeenschappelijk verleden.

Als ik bij de kinderen kijk zie ik mijn verleden, maar hier bij de opvoering van mijn moeder, zag ik wellicht een glimp van mijn toekomst.

En ik kan alleen maar hopen dat die net zo blijmoedig en bruisend is als dit babyboomer koor!