Validatie

Lang voor ik kinderen kreeg kwam ik al in aanraking met de zachtaardige gesprekstechniek, waarbij je mensen niet keihard op hun fouten wijst, maar bevestigt in hun gevoel.

In het verpleeghuis waar ik stage liep stond dit bekend als de Validation benadering. Als verwarde bewoners zich aan je vastklampten met het verzoek ze snel naar huis te brengen omdat daar een pan aardappels stond droog te koken, moest je ze er niet langer op wijzen dat het verplééghuis nu hun thuis was. Volgens het nieuwe protocol moest je meelevend zeggen: 'U maakt zich zorgen hè?'

Op een dag dwaalde ik door de gangen van het verpleeghuis toen een oudere dame met sneeuwwit haar me aansprak met de mededeling dat Jacob voor de deur stond, en dat ze dus hoognodig naar huis moest, en of ik haar even wilde brengen.

'U wilt graag naar huis hè?' zei ik op mijn beste meelevende toon.
'Ja,' antwoordde de dame verheugd, ongetwijfeld blij dat ze iemand had gevonden die haar zo goed begreep. 'Brengt u mij dan even?!'
'U hebt haast hè?' benoemde ik haar achterliggende gevoel.
De dame wierp me een minachtende blik toe, en verklaarde toen: 'Aan u heb ik ook niks!' en schuifelde weg.
Ik kon haar geen ongelijk geven.

Vanochtend op school, hoorde ik een kleuter zijn moeder smeken om weer mee naar huis te mogen.
'Je wilt graag naar huis hè,' hoorde ik de moeder begrijpend zeggen.
Hoopvol keek het jongetje naar haar op, en ik zag diezelfde hoop op zijn gezichtje een pijnlijke dood sterven toen ze gewoon doorging met zijn tas uit te pakken.
En ik hoorde hem denken: 'Aan jou heb ik ook niks!'