Nu van de Grote Vakantie nog slechts een schimmige herinnering rest, beginnen de jaarlijkse bedelbrieven om ouderparticipatie binnen te druppelen. Met als gevolg een hevige innerlijke strijd tussen Weerstand en Schuldgevoel.
Weerstand probeerde Schuldgevoel te wurgen, met mij als juichende toeschouwer, maar Schuldgevoel wist net zo lang op Weerstand in te praten totdat die zijn greep liet verslappen. Daar maakte Schuldgevoel onmiddellijk gebruik van door Weerstand pootje te haken. En terwijl Weerstand op de grond lag te spartelen schreef Schuldgevoel zich snel in als hulpouder bij techniek.
Dat was zo'n klap in het gezicht van Weerstand dat die luid vloekend tegen een boom schopte en zichzelf gemeen bezeerde. Toen kreeg Schuldgevoel medelijden en zei grootmoedig: 'Als ik nou één keer per half jaar mag helpen op school, dan zul je van mij verder geen last meer hebben.'
Dat vond Weerstand een goed idee, en ze schudden elkaar de hand. Maar toen Schuldgevoel zelfingenomen wegliep schoot Weerstand hem snel een kogel door de nek.
'Voorkomen is beter dan ouderparticipatie,' dat is mijn motto, mompelde Weerstand tevreden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hier staat Weerstand nog te vloeken: Schuldgevoel heeft zich het penningmeesterschap van de Ouderraad aan laten praten.
BeantwoordenVerwijderenHier heeft de schooldirectie in eigen persoon alle Weerstanden gevangen genomen in een wurgcontract: uw kind mag op onze school, maar dan 6 keer per jaar per kind overblijfdiensten draaien. En daarbij is er nog heeel veel ruimte voor vrijwillige ouderparticipatie!
BeantwoordenVerwijderenOh wat erg Mammalien; dan zou ik 18 x moeten komen opdraven!
BeantwoordenVerwijderenMaar...ben jij ook zo veel de klos, Nicole?
Weerstand was schuldgevoel voor.
BeantwoordenVerwijderenIk wil alle grafische klusjes wel uitvoeren.
Dus mocht ik een heel vrolijke cijferreeks maken. In leuke hippe designprintjes en kleurtjes, maakte ik de 1 tot en met de 10.
Voor overblijven betalen wij 1,50 per keer per kind. Tsja. Weerstandsmoeder betalen gewoon.
Oja, die schuldgevoel valt mij ook wel eens lastig, maar weerstand heeft nog steeds gewonnen.
BeantwoordenVerwijderenStefan gaat al bijna naar de middelbare school.
Als Roxy naar school gaat wil ik me wel opgeven voor crea.
ps. Ik zie nu opeens dat je 2 blogs hebt.....LEUK!
Ik zit ook alweer "Dik in de shit" Knutselmoeder en helpen bij het kunstprojekt....
BeantwoordenVerwijderenIk vind Weerstand eerlijk gezegd maar een zuurpuim. En laf, bovendien.
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp dat je weer niks gaat doen?
BeantwoordenVerwijderenAch ik durf het bijna niet meer te zeggen maar ik begrijp het...
@Mammalien: naar die school zou ik dus nooit gaan met 7 kids dan ben ik verdorie 42x aan de beurt
BeantwoordenVerwijderenTTTSSSSSSSSSSSSSS
Behulpzaamheid en Ruimhartigheid kwamen tussenbeide, en ik ga dus nog steeds helpen bij Techniek.
BeantwoordenVerwijderenDaar weet ik als afgestudeerd psychologe namelijk ontzettend veel van.
Vele handen maken licht werk, typt zij die bijna penningmeesteres af is! Jeu in het kwadraat!!!
BeantwoordenVerwijderenLijkt me prima overeenkomst!!
BeantwoordenVerwijderenvandaag kwam de vraag om docuouder...schuldgevoel dacht je was ooit eens bibliothecaresse...maar weerstand riep heel stoer en hard ja WAS....
BeantwoordenVerwijderenDaar heb ik dan weer geen last van ;), maar ik denk dat ik anders ook makkelijk te strikken was geweest ;(.
BeantwoordenVerwijderenNu organiseer ik alleen iets als ik daar zélf zin in heb en doe ik mee als we dat zélf willen. Wel zo fijn :)
Hoe ging dat bij ons vroeger? Hing de sportdag af van de bereidwillige vaders en moeders? Nop, dat waren allemaal juffen en meesters die het organiseerden. En ook schololreis, museumbezoek, zwemles, ouders gingen amper mee, in mijn herinnering. Alleen voor het handwerken hadden we een extra naaimoeder, maar dat was het.
BeantwoordenVerwijderenDus waarom nu wel?