Het belang van een goede planning!

's Avonds voor ik slapen ga, geef ik twintig engelen het nakijken terwijl ik een rondje maak door het huis, en zorgvuldig de weg plavei voor de dag van morgen.

Ik dek de tafel, en zet alle broodtrommeltjes en bekers klaar. Ik zoek schoenen en tassen en leg die voor het grijpen. Voor mij niet die vervloekte roep: 'Mamaaaa, waar zijn mijn schoenen-tas-trommeltje-jas-gymspullen-tandenborstel-kam-sokken?! Ik kan het niet vinden. Waar heb jíj het neergelegd?'

Dan vervolg ik mijn ronde langs alle kinderkamers en leg de kleren voor de volgende dag klaar. Ik draai nog een was, en pas als ik zeker weet: er zijn geen obstakels of hinderpalen voor een rustige start van morgen, vlei ik mij neder in de prettige wetenschap dat de volgende ochtend een gespreid bedje is.

Maar je hebt natuurlijk altijd van die lui die 's ochtends snel nog wat hinderpalen opstellen. Floris bijvoorbeeld, die op het helse tijdstip van vijf uur in de morgen, in Adamskostuum en Birkenstocks luidruchtig door het huis banjert op zoek naar een riem om zijn broek op te houden.

En deze woensdagochtend was het Maartje, die mijn vlotte Hematas had ingepikt om haar morsige gymkleding voortaan in te vervoeren.
'Maartje, ik wil niet dat je mijn mooie tas voor de gym gebruikt!'
'Ja maar, ik heb geen andere tas.'
'Dan ga je maar zoeken. Trouwens dat had je gisteravond allemaal moeten regelen, dat doe ik ook.'
'Ja maar, ik heb geen andere tas.'
'Dan neem je maar een plastic tas.'
'Ja daag! Dan ga ik wel niet naar gym.'
Ik liet een vernietigende stilte vallen, maar Maartje liet zich niet uit het veld slaan: 'Schrijf maar even een briefje dat ik niet mee kan doen!'
'Dat had je dan gisteravond moeten zeggen,' besloot ik, waarmee ik het laatste woord had.

En toen rende ik snel weg om een foto te maken van Jan die vandaag aan zijn middelbare school carrière begint.
Een beetje melancholiek keek ik hem na: ik kan me hem nog zoo herinneren als babytje op mijn arm.

Gelukkig had ik het gisteravond al ingepland: moedersentiment.