Gewichtig kwamen Jan, Teuntje, Piet en buurjongetje Pim vertellen dat Ot, samen met diens broertje Tim, zout op een slak had gelegd. En niet op de figuurlijke wijze.
'Ik heb Piet maar gauw mee naar huis genomen. Straks krijgt hij nog nachtmerries!' verklaarde Jan vaderlijk.
'Ik deed het niet, Otsmoeder! Ik niet!' riep Pim. 'Het waren Ot en Tim!'
'Gemeen hè, van Ot?!' en ze keken me met hoopvolle blikken aan, en ik zag wel dat ze hoopten op een hele zware straf voor Ot.
Maar het boek 'Het laatste kind in het bos' gonst nog in mij na, en heeft mijn toch al koele dierenliefde definitief de das om gedaan. In dit boek wordt zelfs het villen van dieren met gejuich begroet als authentieke natuurervaring. Dan vind ik zout op een slak leggen nog zo erg niet.
De kinderen keken me gespannen aan, wachtend op mijn oordeel.
'Het is niet zo heel erg leuk voor de slak,' erkende ik laf.
Gelukkig sloeg toen de klok drie uur, en riepen ze allemaal: 'Fruithap!'
Hopelijk zijn ze het slakkenincident daarna vergeten.
Je moet tenslotte niet op alle slakken zout leggen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
ach een slak....maakt het uit......hoevaak ik het niet hoorde knarsen onder mijn slippers toen ik nog in Frankrijk woonde en dan na de regen in het donker de hond ging uitlaten......honderden heb ik geplet....maakt het uit
BeantwoordenVerwijderen