Gezeur zit in een klein hoedje

Het begon allemaal met Floris' vader die jarig was, en die voor zijn verjaardag een strooien hoed wenste. Via internet slaagden we er in om er één te vinden.
'Maar,' schreef de verkoper:, 'de maat valt wel een klein beetje klein uit.'
'Ach,' vond Floris, 'alles boven de zestig is meegenomen, dus doe er voor mij ook maar één. Als je zo groot geschapen bent als ik, moet je pakken wat je krijgen kunt.'

Gisteren arriveerden in een gigantische doos de twee hoeden, die vooral geschikt bleken voor Babyborn. Gezien de hoge verzendkosten had terugsturen geen zin, en dus schikte ik mij wrokkig in het feit dat ik zojuist tweeëntwintig euro over de balk had gesmeten.

Maar toen hadden we dus twee te kleine hoeden.
'Wat een leuke hoed!' riep Jan tijdens het ontbijt, en zonder verder na te denken beloofde ik gul: 'Jij mag hem wel hebben!'
En toen barstte de hel los, want de vier overgebleven kinderen krijsten allemaal: 'Mag ik dan de andere?! Mag ik dan de andere?!'

Terwijl ik mij uit dit mijnenveld probeerde te manoeuvreren, nam Piet het heft in handen, griste de hoed van de tafel, zette hem op en riep triomfantelijk: 'Van mij!' waarna hij het op een lopen zette naar zijn slaapkamer.

'Dat is niet eerlijk, dat is niet eerlijk!' riepen toen de overgebleven drie, en zuchtend ging ik naar boven voor een interventie.
Uiteindelijk wist ik de hoed van Piets hoofd te peuteren, die fase één van het rouwproces oversloeg en onmiddellijk doorging naar woede, en zich in een innnige omhelzing aan het deurkozijn vastklemde.
'Dan ga ik niet naar school!'

En toen was het pas kwart voor acht.

Dat krijg je er van als je je woorden niet eerst op een goudschaaltje weegt.