Ik stond met mijn voeten stevig in 't Zand van pittoresk Bredevoort, dat zich graag profileert als boekenstad, maar dat ook erg kan bogen op leegstaande winkelpanden. Ik las daar het droevige bericht dat op diezelfde plek, ooit een kasteel stond.
In één van die onverwachte plotwendingen waar het leven zo goed in is, sloeg in 1646 de bliksem in de kruittoren van het kasteel, waarna slechts een ruïne overbleef. De lokale baron verloor daarmee in één enkele klap zowel huis als leven, en slechts zijn zoon overleefde het drama, omdat die 'niet thuis' was. Waarschijnlijk was hij ergens aan het chillen, je had toen vast ook al hangjongeren.
En terwijl ik daar zo stond, anno 2009, moest ik denken aan Milan Kundera's 'The unbearable lightness of being'. Al zoveel generaties mensen zijn ons voorgegaan, en hebben zich, al dan niet moedig, door het leven geslagen. En hoewel ik de kans dat de bliksem in mijn kruittoren slaat klein acht, overviel mij toch een gevoel van hopeloosheid.
En ik moest denken aan Rowwen Hezes hit: 'Weej goan allemoal met de neus umhoeg.'
Weej goan allemoal oh oh oh
Weej goan allemoal oh oh oh
Weej goan allemoal oh oh oh
Allemoal, met de neus umhoeg
Toen ben ik eerst maar een kopje koffie gaan drinken bij middeleeuws cafe Bertram.
Als troost.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wat een overpeinzing! ;-)
BeantwoordenVerwijderenHihihihi.... wat het allemaal al niet in je los kan maken!! Hoezee voor de koffie op zo'n moment!
BeantwoordenVerwijderenDa's toevallig, gisteren zat ik ook bij Bertram op het terras, heerlijk daar hè.
BeantwoordenVerwijderenEn 'wie goat dan allemoal wel met de neus omhoeg' maar tot die tijd moet je toch wel 'Blieve Loepe', om in Rowwen Hèze sferen te blijven.
Een geweldig nummer voor als je er helemaal doorheen zit!
Groet Erna