Kind van deze tijd?

Zwartbruine dropvegen en beduimelde pagina's zijn de stille getuigen van mijn kinderhartstocht voor de boeken van Enid Blython. Gretig las ik de avonturen van de Dolle Tweeling die op kostschool om de haverklap slaapfeestjes hield, waarbij dan vooral veel sardientjes uit blik genuttigd werden.

Toen ik de Dolle Tweeling reeks tot mijn spijt uit had, schoof ik moeiteloos door naar de Pitty reeks, waarin Pitty op kostschool om de haverklap slaapfeestjes hield waarbij dan vooral veel sardientjes uit blik genuttigd werden.

Enid Blython toonde zich een groot kenner van groepsprocessen, en in ieder boekje was er minstens één meisje dat maar niet wilde deugen. Dan werden de messen geslepen tot het onderling venijn tot een climax kwam waarna de lucht geklaard was, het boekje uit en mijn zak Venco Boerderijdrop leeg.

Tot mijn vreugde blijkt Teuntje mijn liefde voor deze boekenreeksen te delen. De Dolle Tweeling heeft ze al uit en ze leest nu het laatste deel van Pitty. Geregeld komt ze hoofdschuddend naar beneden en vertelt dan op bezorgde toon: 'Wat Eline nou toch weer heeft gedaan mama! Ze heeft stiekem de sardientjes opgegeten en Alice de schuld gegegven!'

Maar er is een ding dat mij een beetje zorgen baart. Terwijl mijn andere kinderen zich bedienen van het vocabulaire van deze tijd en kreten slaken als 'vet!' en 'loser', zegt Teuntje dingen als 'Jofel', 'Dolletjes' en 'Komt voor de bakker!'

Het is maar goed dat ze bij het lezen moderne Dropbijters en Salmiakrondo's nuttigt.