Terwijl ik wild om mij heen schiet op alle mógelijke oplossingen, staat Floris voor een meer bedaarde aanpak die zich kenmerkt door afwachten, afwachten, en nog een beetje meer afwachten.
Zo bevechten wij elkaar, in plaats dat wij eensgezind de handen ineen slaan bij deze gezamenlijke uitdaging. Grimmig sta ik tegenover Floris, en slis kwaadaardig vanuit mijn linkermondhoek: 'Go on.... make my day!' en spuw uitdagend op zijn Birkenstocks.
Maar ja, dan moet je net Floris hebben. Die moet daar eerst nog eens een tijdje over nadenken.
Schoorvoetend hebben we nu een compromis bereikt: ik mag 's avonds tien minuten speculeren over alle mogelijke scenario's, en actieplannen presenteren, en Floris probeert gedurende mijn tien minuten niet glazig te kijken.
De rest van de tijd schik ik mij moeizaam in zijn Ghandi aanpak.
Zo houden wij elkaar vast, in voor- en tegenspoed.
Ik denk dat die Ghandiaanpak heel wat minder stress teweeg brengt. Morgen de uitslag nietwaar? Spannend!
BeantwoordenVerwijderenIk duim mee dat jullie morgen goed nieuws mogen krijgen.
BeantwoordenVerwijderenIeder reageert op zijn manier, knap dat jullie al vrede kunnen hebben met deze oplossing, je bent dus best wel Ghandi...
BeantwoordenVerwijderenIk denk het mijne van Floris zijn aanpak...maar houdt het maar voor me......Je hebt al genoeg aan je hoofd.
BeantwoordenVerwijderenMaar vandaag is de dag! Krijg je nu weer niets te horen dan mag je van mij vandaag door het lint gaan hoor! Desnoods hier op je weblog! Gooi het er maar uit meid!
Tineke
Heel herkenbaar, zo doen wij het ook al jaren!
BeantwoordenVerwijderenJe zou er nog meer stress van krijgen met zo'n man :) Ik vrees dat in ons geval mijn man wel uit z'n dak zou gaan. Ghandi is aan hem niet besteed.
BeantwoordenVerwijderenHet is niet simpel. Ik hoop dat het voor jou een goeie oplossing is. En dat het vooral wat rust brengt. Ik duim voor je!
BeantwoordenVerwijderen