Na alle controverse rondom de zgn. maagdenvaccinatie, de omstreden vaccinatie voor dertienjarige meisjes ter bescherming van baarmoederhalskanker, was mijn oproepje voor een uitstrijkje best welkom. En het gaf me bovendien de mogelijkheid de kinderen weer eens even het goede voorbeeld te geven: 'Mama vindt het niet zo leuk, maar ze gaat toch! Want sommige dingen moeten nu eenmaal gewoon.'
Zorgvuldig plande ik een geschikte datum, waarop alle kinderen school hadden en belde de dokter voor een afspraak over een half jaar. Er was nog net één plekje vrij, dus ik bofte!
Helaas had ik een studiedagje over het hoofd gezien en dus had Piet het twijfelachtige genoegen mee te moeten, voor zijn eerste bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker.
Mijn afspraak was om 8.30, dus arriveerden we keurig om 8.25 en namen plaats in de overvolle wachtkamer. Traag streken de minuten voorbij en ik hield mezelf driftig voor dat ik mooi kon oefenen op de deugd die geduld heet. Maar toen de klok negen uur sloeg gaf ik de strijd op en zat me stilletjes op te vreten van ergernis. Om vijf minuten over negen kwam eindelijk de verlossing: 'Mevrouw Orriëns? U mág binnenkomen hoor.'
'Zo,' zei de huisarts in opleiding, en keek me verwachtingsvol aan, 'zégt u het eens.'
Knarsetandend antwoordde ik: 'Ik kwam voor een uitstrijkje!'
'O...' sprak de arts in opleiding verbouwereerd, 'dan moet ik even uw papieren halen,' en verdween naar onbekende oorden.
'Geduld is een schone zaak, geduld is een schone zaak,' hield ik mezelf tevergeefs voor.
Na tien lange minuten kwam ze eindelijk terug en kwam het moment suprème waarop ik met de billen bloot moest.
'Kijk eens Piet!' zei ik aanmoedigend en wees op de drie morsige duploblokjes in de 'speelhoek'. 'Ga jij maar lekker spelen, mama is zooo terug.'
Maar net toen de eendebek zijn kaken opensperde verscheen Piet in de deuropening en keek vol interesse toe.
'Ga maar spelen Piet!' riep ik nog vanuit mijn benarde positie.
'Ja, ga maar lekker spelen Tom,' riep ook de arts.
Piet droop gehoorzaam af naar zijn duploblokjes.
Ik vraag me af wat Freud er van zou zeggen, maar ik denk weinig goeds.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hmm dacht Piet, dat doet ze anders nóóit! ;o)
BeantwoordenVerwijderenEn nu maar hopen dat hij dit niet op een kind-eigen ongelukkig moment weer ter sprake brengt.
Maar buiten dat, ik ben ook blij dat ik eens in de 5 jaar weer die check kan doen hoor.
ach die denkt vast niets die kinderen vinden vaak dingen heel gewoon die wij raar vinden , ik wil die check veel vaker want eens in de 5 jaar is veel te weinig joh dat zou gewoon elk jaar moeten.
BeantwoordenVerwijderenEn ik heb zoveel cystes en ander gespuis gehad dat ik liever naar de gynaecoloog ga dan naar de tandarts, ben het al gewend...
Vorige week lag ik ook met mn hakken in de lucht bij de gyn.
BeantwoordenVerwijderenHet zijn van die dingen die gewoon moeten, maar ik loop ook liever in het winkelcentrum...
Ik ben de laatste keer niet gegaan, dus ik vind het stoer van je, dat je ondanks de tegenslagen toch bent gegaan. Ik denk dat piet/tom geen trauma zal oplopen ;-)
BeantwoordenVerwijderenoei toch wel doen hoor tina! is er niet voor niets!
BeantwoordenVerwijderenen tja die piet, dat vergeet ie van zijn leven niet .hi hi
femke
Vorige maand een PAP 1 en eindelijk mag ik weer gewoon meedoen met de vijfjaarlijkse check!
BeantwoordenVerwijderenHet was een enerverend bezoekje nietwaar?
Hier mijn hele leven niet meer een 5-jaarlijkse check, maar das niet voor niets en dus ben ik daar alleen maar heel blij mee.
BeantwoordenVerwijderenHoop dat alles goed is voor je en Piet, die is het wsc allang vergeten.
En ik denk nu 'shit. ik moet er nog voor bèllen!'
BeantwoordenVerwijderenIk ben altijd zo vreslijk vlot als het gaat om zulk soort fratsen ;) Toch nog maar is vragen of het nog mag.