Nadat ik de kinderen naar school had gebracht beende ik naar huis, toen ik geschreeuw hoorde. Verstoord keek ik op en zag een oudere dame wild naar me wenken. We voerden het pantomine 'Wie, ik?! Ja jij!' op en ik liep naar haar toe.
'Ben jij die moeder met al die kinderen?' vroeg de oudere dame.
Ik knikte bevestigend.
'Kom jij dan maar eens mee,' zei ze streng, en ik zette me mentaal schrap voor een reprimande terwijl ik probeerde te bedenken wat Ot en Piet gedaan zouden hebben, want blijkbaar verwacht ik altijd het ergste.
Maar de oudere dame wenkte me haar huis in, en presenteerde mij daar vijf paar zelfgebreide slofjes.
'Ik wacht je al heel lang op!' verklaarde ze triomfantelijk.
'Ik dacht altijd al: díe zal ik eens even wat geven,' en met een gul gebaar overhandigde ze me de sloffen.
En toen ik mijn weg naar huis vervolgde zag de wereld er weer wat mooier uit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.
gewoon ... een lach ... soms kan het leven je nog positief verrassen :)
BeantwoordenVerwijderenZomaar? Van een onbekende? Wat leuk!
BeantwoordenVerwijderenWat lief!
BeantwoordenVerwijderenEn zo te zien ook nog de goede maten.
Volgens mij had ik vroeger ook van zulke zelfgemaakte sloffen.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat je hier echt heel blij van wordt! Dit moet je koesteren...
Wat een leuk gebaar zeg of niet. Het bestaat dus toch nog ;o) Geniet er lekker van.
BeantwoordenVerwijderenWauw wat lief van die vrouw!
BeantwoordenVerwijderenIk kreeg laatst een fiets van een buurvrouw..zomaar! Ik ga hem oppimpen voor onze dochter van bijna 10. Ik heb haar een appeltaart gebakken. Heerlijk toch zo,n gebaar,
gr. mirjam
Oh wat lief! Ik had vroeger ook van die sloffen, gemaakt door de bejaarden van de handwerkclub!
BeantwoordenVerwijderenWij krijgen juist dezelfde van onze grootmoeder, zalig toch!
BeantwoordenVerwijderenWat ontzettend lief van dat mensje! Zulke dingen kunnen je dag helemaal goed maken.
BeantwoordenVerwijderenVroeger had ik ook zulke sloffen. Weet niet meer hoe ik er aan kwam. Waarschijnlijk heeft mijn oma ze gebreid.
Zo wat een schat en wat goed te horen dat er nog zulke mensen bestaan op de wereld...
BeantwoordenVerwijderenWow, dat voelt goed!
BeantwoordenVerwijderenHeel ontroerend...........
BeantwoordenVerwijderenHet is en blijft waar ( voor mij ), de enige mensen die mijn huisvrouwen baan het meest waarderen en respecteren zijn de ouderen. Ik krijg altijd een compliment over mijn inzet voor mijn gezin. En ja...ook ik heb van een lieve oude dame dit soort slofjes gekregen in het oranje ( ze is ver in de 90 ).
Ik vind het heel fijn voor je, dit gebaar, Nicole!
oh super zeg :)
BeantwoordenVerwijderenHet is een detail uit mijn prille jeugd dat ik al vergeten was.
BeantwoordenVerwijderenIk kreeg ook zo van die wollen sokjes van mijn 'mit stien' (oma celestine)
Dit blogstuk brengt me terug in de tijd, en maakt me blij.
Ook voor jou vind ik het super! Het is leuk om die onverwachtse erkenning te krijgen
En soms zijn mensen gewoon leuk :)
BeantwoordenVerwijderenFantastisch, dan ziet de wereld er gelijk een stuk mooier uit !!
BeantwoordenVerwijderenWat ontzettend lief!
BeantwoordenVerwijderenWat lief zeg! heerlijk omdit te lezen nicole. veel plezier ermee.
BeantwoordenVerwijderenBloem28