Moederangst

Ben ik meestal met stomheid geslagen als iemand mij vraagt hoe het met mij gaat, tegenwoordig tuimelen de woorden onbeheerst over mijn lippen: 'Jan heeft zijn citotoets verprutst.'
En dan knipper ik een paar keer zenuwachtig met mijn ogen, en eet snel mijn emoties weg met een grote hap paashaas.

Want hoewel Jan geheel onbekommerd door het leven gaat, voel ik de kommer en kwelling van zijn slechte score voor twee.
'Ach de citotoets is maar een momentopname. Veel belangrijker is het leerlingvolgsysteem,' probeer ik mezelf gerust te stellen met de bekende propaganda. Maar het zou zo veel makkelijker zijn die te geloven als middelbare scholen geen minimum toelatingscores hanteerden.

'Waar maak je je toch zo druk over,' vervolg ik mijn innerlijke dialoog. 'Gaat het er niet om dat hij gelukkig is? Maar kan een kind gelukkig worden op een school waar hij niet past? En wie zegt welke school bij Jan past? Ik? En wat is 'geluk' eigenlijk?'

Zo klets ik dan nog een tijdje oeverloos verder met mezelf, zonder tot een bevredigende uitkomst te komen. Want zoals zo vaak in het moederschap zal de toekomst het moeten uitwijzen.

En tot die tijd raad ik iedereen af te vragen hoe het met mij gaat, tenzij je zin hebt in een onbeheerste lawine van woorden over citotoetsen, toelatingseisen, zorgen en een portie moederangst.