Gevoelig punt

Floris kwam na een bezoek aan zijn ouders/ mijn schoonouders terug met een onappetijtelijk krat vol met spuuglelijk glaswerk. Ik zal niet ontkennen dat je er uitstekend uit kon drinken, maar waarom zou je het willen.

Ik haalde diep adem, telde tot tien, dacht aan geweldloze communicatie en schreeuwde: 'Die hoef ik niet! Ik vind ze echt spuuglelijk!'
Floris keek me vernietigend aan en baste: 'Ze zijn anders prima! We gebruiken ze gewoon!'
'Ik dacht het niet!'
'Ik dacht het wel!'
'Niet!'
'Wel!'
'Maar ik wíl niet zulke lelijke glazen!' kreet ik nogmaals en ik voelde gewoon hoe alle lampjes op het bedieningspaneel van mijn gemoedstoestand woest flikkerden.

Overmand door emotie voegde ik er met omfloerste stem aan toe: 'Het is míjn huishouden, en iedereen loopt toch al over me heen. Ik heb niets in te brengen dan lege briefjes, maar het is míjn huishouden! En ik wil die lelijke glazen niet! Ze passen nergens bij!'
'Nou zeg....' mompelde toen Floris.

Dus vanmiddag brengt hij ze naar de kringloop, want je mag een gegeven paard weliswaar niet in de bek kijken, maar wel naar de kringloop brengen.

En ik ga in therapie aan wat 'issues' werken.