De bal laten vallen!

Ik ben tot aan mijn kruintje gevuld met goede voornemens! Voortaan verval ik niet meer in mijn oude patronen. Bijvoorbeeld dat patroon dat alle kinderen tegelijkertijd van alles aan mij vragen en dat ik dan uit mijn slof schiet.

Vol goede moed verscheen ik deze ochtend dan ook aan het ontbijt, en werd onmiddellijk geconfronteerd met heel veel uitdagingen. Zo was daar Maartje die zich niet warm genoeg had aangekleed, een weigerde een dikkere trui aan te trekken.

En Piet, die een hevige aanval van schoolziekte had, en kwijnend op de bank buikpijn lag te simuleren. Ot die vond dat zijn drie paar handschoenen niet 'warm genoeg' waren en dat hij daarom dat vierde paar aan moest waar ik nog steeds het gat van moet dicht naaien.

En ik voelde de oude wrevel opborrelen en de ongeduldige woorden zich naar voren dringen.

Toen herinnerde ik mij: als iemand je een bal toegooit ben je niet verplicht hem te vangen! In gedachten deed ik een stapje terug, haalde eens diep adem, en liet alle ballen gewoon lekker vallen.

En als iemand ze niet heeft opgeraapt dan liggen ze er nou nog.

Over patronen in je leven:

Ik loop door een straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik val erin.
Ik ben verloren... ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in... het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir
Ik loop eromheen.
Ik loop door een andere straat.

[Portia Nelson, In: Sogyal Rinpoche,
Het Tibetaanse Boek van Leven en Sterven, Cothen 1994]