Het Dappere Thuisblijfmoedertje en het bloedende hart

Het Dappere Thuisblijfmoedertje was nogal teerhartig en geregeld liep ze dan ook rond met een bloedend hart.
'Ik voel me als aangeschoten wild,' mopperde ze tegen de barse houthakker. 'Als moeder ben je vogelvrij, en het jachtseizoen is permanent geopend! Hoe je het als moeder ook doet, het is nooit goed. Ik heb er genoeg van! Ik onttrek mij aan de jacht! Voortaan moeten ze hun pijlen maar op iemand anders richten! Op jou bijvoorbeeld!'

'Huh?' mompelde de barse houthakker op afwezige toon, en een half oog op de tv-serie Bones.
'Ja ik gun het jou toch zo om ook eens aangevallen te worden!'
'Dank je schat,' en de barse houthakker klopte haar goedkeurend net iets te hoog op haar dij.

Omdat haar hart van al dat bloeden pijn deed besloot het Dappere Thuisblijfmoedertje ervoor te zorgen dat ze niet meer zo geraakt kon worden. Omdat haar onzichtbaarheidsmantel net bij de stomerij was, bewoog ze voortaan zo snel en vlug dat niemand haar kon raken. Trots noemde ze het haar Mijdbeleid.

Maar het leven laat zich nu eenmaal niet mijden, en al snel werd het Dappere Thuisblijfmoedertje toch weer geraakt.
'God... fried Bomans,' vloekte ze. 'Ik had nog zo gezegd dat ik niet meer geraakt wenste te worden. Waar zijn de pleisters, want mijn hart bloedt als een rund.'

Ten einde raad ging het Dappere Thuisblijfmoedertje toen maar naar de kerk. Ze vouwde haar handen, sloot haar ogen en bad: 'Waarom doet het leven pijn?'
Verwachtingsvol wachtte ze op het antwoord, maar het bleef stil. Dus voegde ze er verbolgen aan toe: 'En waarom krijg ik nou nooit eens antwoord?'

Toen ging het Dappere Thuisblijfmoedertje maar naar de buurtheks en zei: 'Doe mij maar een pantsertje voor mijn hart.'
'Je hebt geluk,' zei de buurtheks, 'ik heb net een fantastische aanbieding: twee halen, drie betalen!'
'Huh?' zei het Dappere Thuisblijfmoedertje. 'Wat een rare aanbieding. Wat moet ik met twee hartpantsers als ik maar één hart heb?'
'Nou ja,' sputterde de buurtheks, 'bij de Bijenkorf doen ze ook zulke aanbiedingen, dus wilde ik dat ook eens proberen.'
'Ik hoef er maar één,' zei het Dappere Thuisblijfmoedertje streng, en voegde er aan toe: 'En ik zou maar eens een cursus Midden en Kleinbedrijf volgen. Dat lijkt me geen luxe.'

Thuisgekomen deed ze het pantsertje om haar hart en tevreden ging ze haar levenspad weer op. Maar terwijl ze daar zo liep viel het haar op dat alles zo grijs en grauw leek.
'Het lijkt wel alsof iemand vergeten is Robijn Color Protect te gebruiken,' mompelde ze in zichzelf. 'De kleuren zijn zo vaal geworden.'

Gelukkig kwam ze de buurtheks tegen die net terug kwam van haar cursus Midden en Kleinbedrijf.
'Hé buurtheks, wat is alles grijs en grauw geworden.'
De buurtheks keek haar minachtend aan: 'Heb je de bijsluiter niet gelezen?! Dat is een bijwerking van het hartpantser!'
'Bijsluiters maken mij altijd zo nerveus,' mompelde het Dappere Thuisblijfmoedertje. 'Is er nog wat aan te doen?'
'Het hartpantser af doen,' zei de buurtheks.
'Maar dan word ik steeds zo geraakt, en dat doet pijn!'
'Tsja, dat is nu eenmaal het leven,' zei de buurtheks. 'Heb je dan nooit René Diekstra's boek 'Als het leven pijn doet gelezen?'

Toen nam het dappere Thuisblijfmoedertje eerst maar eens een time-out om zich te bezinnen. 'Als ik niet geraakt wordt, verliest het leven zijn kleur, maar als ik wel geraakt wordt doet het pijn. Wat zal ik doen?'

Uiteindelijk besloot het dappere Thuisblijfmoedertje dat een leven zonder kleur geen leven was, en dus deed ze haar pantsertje af en voortaan zei ze tegen zichzelf als ze pijnlijk geraakt werd: 'Zo weet ik tenminste dat ik leef.'

En ze leefde nog lang en gelukkig, maar de buurtheks ging failliet.