Als geluk doodgewoon is

Ik heb besloten Kerstmis, met al haar pracht en praal, dit jaar vol overgave te omarmen. Ik heb àlle kerstkunstwerken van de kinderen aan de muren getapet, en alle kersterige ornamenten die ik kon vinden opgehangen.

Niet langer kan mijn blik onbekommerd dwalen langs een weidse horizon: voortdurend struikelt ze over de tekenen van Kerst. Afstoffen sla ik maar een weekje over, want ik kan nergens meer goed bij.

Maar het feit dat ons huis tien keer kleiner voelt en ik omringd ben door Kerstkitsch stoort mij niet, want stiekem verheug ik mij al op december de zevenentwintigste.

Dan pak ik een grote doos, en gooi daarin alle kerstparafernelia. Dan wacht mij dat gevoel van opluchting dat je ook kunt hebben als je een paar te kleine schoenen uittrekt. Dan zal ik een diepe zucht van genoegen slaken: aaaaah.....

Heerlijk.

Andermaal zal mijn blik dan dwalen door ons huis zonder voortdurend te struikelen, en ik zal het gevoel hebben alsof ons huis plotseling veel groter is, zonder dat ik daarvoor een dure aanbouw heb hoeven kopen.

Dat is mijn grootste kerstgeschenk: de pracht van het gewone leven. Want zoals columnist Jo Wijnen schrijft:

'Mijn mooiste zondagen vallen altijd op werkdagen. Mijn grootste feest is als er niks te doen is. In mijn leven is het, om het met Godfried Bomans te zeggen, meer maandagmorgen dan zaterdagavond. Ik vind geluk pas geluk als het doodgewoon is. De veilige alledaagsheid is mijn beste thuis.'