Cadeautje van Zwarte Piet

Zo tegen vijf december is de stad vergeven van de Zwarte Pieten, en tot Piets grote vreugde overhandigde één van hen hem een soort buigbare stok.

'Wat is het mama?' vroeg hij.
Ik wierp een kennersblik op het buigbare stokje met aan één uiteinde een gummetje en verklaarde: 'Een potlood!'
'Maar er zit helemaal geen punt aan,' wierp Piet tegen.
Hm, bij nadere inspectie bleek het inderdaad toch geen potlood te zijn.
'Dan is het gewoon een buigzaam stokje,' besloot ik.
'Een toverstokje!' riep Piet opgewonden, en sloeg prompt aan het toveren.

'Abracadabra, ik wou dat jij een kikker was,' en hij wees venijning met zijn toverstokje naar me.
Een leuke moeder zou dan gaan kwaken als een kikker, maar ik dus niet.
Het maakte Piet ook niet uit, want hij toverde gewoon lekker verder.
'Ik kan ook mensen dood toveren,' zei hij plotseling op ernstige toon, en hij wierp me een weifelende blik toe, alsof hij het zelf eigenlijk niet geloofde.
Ik knikte braaf.
'Zal ik jou eens dood toveren?' vroeg hij, en een beetje aarzelend sprak hij: 'Simsalabim,' en richtte zijn toverstok annex stok des doods op mij. Op zijn gezicht zag ik bezorgdheid strijden met nieuwsgierigheid, gevolgd door opluchting toen ik niet ter plekke dood neer viel.

'Hier mama, neem jij hem nu maar,' zei hij en overhandigde mij zijn toverstok.

'Zullen we bij de Hema koffie met gebak gaan nemen?' vroeg ik.
Blij huppelde Piet met me mee.
Zij toverstok veilig opgeborgen in mijn tas.