Het dappere Thuisblijfmoedertje moederde als een wilde, maar soms bekroop haar tijdens haar werk een gevoel van: 'Is dit het nou? Is dit mijn leven? En wil ik dit leven leven tot de dood er op volgt?'
En in de avonduren van haar dag wisselde ze van gedachten met de barse houthakker over dat wat haar bezig hield.
'Ik zoek, maar zal ik vinden?' vroeg ze en positioneerde haar hand nadenkend onder haar kin in een imitatie van Rodins Denker.
De barse houthakker staarde haar aan en zei toen: 'A propos: weet jij waar mijn boxershorts zijn? Ik kan ze nergens vinden.'
Toen zuchtte het dappere Thuisblijfmoedertje, en ging op zoek naar de boxershorts, en ze dekte ook maar vast de tafel voor de volgende dag, want dat scheelde zo lekker 's ochtends. Maar toen ze daar mee klaar was zei ze tegen zichzelf: 'Zo, en nu wil ik eerst wat antwoorden.' En ze pakte haar tas en ging op weg.
Ze liep en ze liep en ze liep en onderweg ontmoette ze vele andere moeders. Sommigen zaten te wenen op een steen, en dan zei het dappere Thuisblijfmoedertje meelevend: 'Zeker een rapportbespreking gehad?' Dan dronken ze gezellig samen een kopje koffie en daarna vervolgde ze haar weg.
Aan het eind van haar weg kwam het dappere Thuisblijfmoedertje bij een oude hut, met daarvoor een nog oudere grijsaard.
'Hallo oude grijsaard,' zei het dappere Thuisblijfmoedertje vriendelijk.
'Ik kom van verre, op zoek naar de antwoorden op mijn vragen.'
De oude grijsaard wierp haar een verwonderde blik toe: 'Waarom zoek je de antwoorden hier, als je ze bij je draagt?'
'Huh?' zei het dappere Thuisblijfmoedertje, want ze had altijd grote moeite met dit soort filosofische inzichten.
'Wat bedoelt u? Weet ik de antwoorden op mijn vragen al?'
'Op die vraag weet alleen jij het antwoord,' antwoordde de grijsaard.
'Ja lekker dan!' zei het dappere Thuisblijfmoedertje verbolgen.
'Als ik de antwoorden had, dan was ik er toch niet naar op zoek? '
Bozig ging het dappere Thuisblijfmoedertje toen maar naar huis, want als ze de was zelfs maar heel even niet bijhield groeide die onmiddellijk uit tot Himalayaanse proporties.
'Zo ben je daar weer,' begroette de barse houthakker haar, en nam haar in een warme omhelzing waarbij hij ervoor zorgde dat ze zijn groeiend verlangen kon voelen.
Ook de kinderen toonden zich verheugd over haar thuiskomst.
Zo hervatte het dappere Thuisblijfmoedertje haar leven en als ze de antwoorden op haar vragen nog steeds niet gevonden heeft, dan is ze dus nog op zoek.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.
Is het heel erg als ik soms denk "Was ik maar nooit begonnen aan trouwen en kinderen krijgen".
BeantwoordenVerwijderenIk vind het soms zo moeilijk, zeker nu men gaat puberen en pa en moe niet altijd op één lijn zitten wat de opvoeding betreft.
En aan dat 'groeiende verlangen' van de houthakker wil ik al helemaal niet denken..maar dat kan aan mijn leeftijd liggen ;-)
Ik denk dat ik er even door zit...
Anoniem..want je weet maar nooit.
Wie zoekt, die vindt. Maar ik heb het ook nog niet gevonden zenne.
BeantwoordenVerwijderenEn ook anoniem raakt een gevoelige snaar.
Thuisblijfmoeders aller landen, verenigt u :)
Gelukkig, ik ben niet de enige.
BeantwoordenVerwijderenMoederen is volgens mij de moeilijkste job die er is, vallen en opstaan en telkens weer met goeie moed opnieuw beginnen :-)
BeantwoordenVerwijderenIn een volgend leven hoop ik als de barse houthakker te reïncarneren :-)
BeantwoordenVerwijderenNee, ik zou nooit een man willen zijn. Laat me dan maar lesbisch zijn, heb je een stuk minder last van barse houthakkers.
BeantwoordenVerwijderenArme Floris! Maar wij bedoelen hem niet hoor Nicole! Doe hem de groeten van ons allemaal en zeg even tegen hem dat hij in het weekend je voeten een massage geeft!
BeantwoordenVerwijderenJeetje wat leuk geschreven! En wat herkenbaar ;-))
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Sandra