Wie kent niet die droom waarin je door een drukke winkelstraat loopt en plotseling tot de ontdekking komt dat je bloot bent?! Daar sta je dan te kijk, in al je glorieuze naaktheid en tekortkomingen. Om dat onaangename gevoel te krijgen heb ik geen droom nodig: ik hoef alleen maar naar een rapportbespreking van de kinderen te gaan en Bingo!
Gisteren had ik een rapportbespreking van Jan die, ondanks gebrek aan inzet en aandacht, groep acht heeft weten te bereiken. In groep acht krijgen ze huiswerk, en regelmatig zie ik Jan inderdaad met een wit A-4tje in zijn hand lopen. En tot deze observatie reikte mijn moederlijke bemoeienis.
Maar nu blijkt Jan er weliswaar mee rond te lopen maar het niet, of rijkelijk te laat, in te leveren. Overigens zonder blikken of blozen.
Wat kon ik anders doen dan blozend van tekortkoming bekennen dat ik hiervan niet op de hoogte was. En in gedachte noteerde ik: 'Jan controleren op zijn huiswerk!'
Maar er was nog meer: diverse kinderen schijnen zich beklaagd te hebben over Jans lakse suprises op vijf december. Op school worden lootjes getrokken en ieder kind koopt iets voor een klasgenootje en presenteert dat in een olijke suprise.
'Weet je daar iets van?' informeerde zijn leerkracht vriendelijk.
Koortsachtig bladerde ik in mijn geheugen op zoek naar de surprises die Jan de afgelopen vier jaren had gewrocht. Maar mijn Innerlijke Archivaris meldde me minachtend dat hij die informatie al lang geleden had weggegooid als zijnde 'noch interessant, noch relevant'.
En in gedachten noteerde ik: 'Jan controleren op zijn surprise/ Jans surprise voor hem maken.'
Bedrukt ging ik naar huis, en noteerde in gedachten: 'Ik ben een slechte moeder.'
Toen ik nog een jong en pril moedertje was, en de kinderen allemaal nog thuis, overwoog ik ernstig om ze thuisonderwijs te geven. Uiteindelijk zag ik daar van af, omdat ik er van uit ging dat mensen met een vierjarige pabo-opleiding de kinderen beter konden educeren dan ik.
Dus bracht ik ze naar school, en concentreerde me op mijn taken als Moeder, opvoeden, verzorgen en liefhebben, zodat de experts en mijn kinderen zich op hún taken konden concentreren. Ik ben een groot voorstander van 'Ieder zijn vak' en 'Schoenmaker blijf bij je leest.'
Bovendien, doet het 'nieuwe, ervaringsgerichte leren' niet juist een beroep op de eigen verantwoordelijkheid van het kind? Waarom voelt het dan alsof ik die verantwoordelijkheid als een soort boemerang in mijn moederlijke nek krijg?
Was ik naïef om te denken dat mijn moederlijke verantwoordelijkheid stopte bij de schoolpoort, en dat de verantwoordelijkheid van de experts en mijn kinderen daar begon?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Schuldgevoel en vrouwen gaan eeuwig hand in hand. Waarom voelen wij ons altijd maar schuldig wat is dat toch een raar fenomeen. Zullen we daarmee stoppen dames?
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Mirjam
Och, arme ziel!
BeantwoordenVerwijderenEr is niets mis met Jan of jou hoor.
Je moet eens weten wat ik niet zoal meemaak als Overblijfkracht met de ouders van kinderen EN met de leerkrachten ;-)!!!
Ik stuur je nu een denkbeeldig bloemetje en Jan een blijvende relaxte houding!!
Tineke
Dank je wel Tineke! Daar ben ik heel blij mee.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ze meteen in een vaas gezet en midden in de kamer op tafel!
laat hem toch zichzelf zijn :-)
BeantwoordenVerwijderenhij zal misschien later niet de meest attente echtgenoot worden :-D
maar dat geeft niet .. hij zal wel iemand vinden die dat niet erg vindt.. we moeten al ons heel leven 'doen alsof' .. ik denk dat het een rijkdom is als je weet wie je echt bent, en daarnaar leeft !!
keep up the good work !!
Ik ben het zoooo met je eens wat betreft de scholen en het beroep/schuldgevoel op je als moeder. Ik ben er moe van.
BeantwoordenVerwijderenM
Geen schuldgevoel, ik hoop dat ik het "later" ook zo ga doen. Ik hoor nu allerlei verhalen van moeders die boekbesprekingen en werkstukken voor hun kinderen maken en daar krijg ik dan weer de kriebels van. Vind dat inderdaad een taak van de school om dit te begeleiden en niet van de ouders.
BeantwoordenVerwijderenEn die surprises van Jan zijn dan tenminste wel door hem zelf gemaakt, en niet door een ouder omdat het er anders niet leuk uit ziet. Kinderwerk is het en moet het blijven toch?
BeantwoordenVerwijderenEn 't zijn ook altijd de moeders die er op aangesproken worden als het huiswerk te laat is of de suprise niet leuk genoeg....
BeantwoordenVerwijderenNiet aantrekken, 't komt wel in orde met Jan en als juf vind dat het huiswerk niet oké is, dan moet zij Jan daarop berispen, zo is het toch?
Zij zegt toch ook niet aan Jan dat hij zijn kamer moet opruimen?