'Als het niet het één is, dan is het wel je moeder,' zei Woody Allen, en gaf daarmee een prachtig voorbeeld van het fenomeen 'mommy bashing,' oftewel: Stop maar met zoeken naar de dader, want Moeder heeft het gedaan. Als moeder van maar liefst vijf kinderen zie ik de bui dan ook al van verre hangen.
Ik was daarom blij verrast toen ik een lied hoorde met de tekst: 'Mama, I never pick winners, I've only myself to blame... Momma I always love losers, momma I'll never change...'
Hier was nou eens iemand met de zelfkennis en de bereidheid de hand in eigen boezem te steken. In slechts enkele zinnen ontslaat ze haar moeder zowel van enige schuld als wel verplichting er nog wat aan te doen.
Maar het kan nog beter, zoals bleek uit het volgende lied: 'I turned twentyone in prison doing life without parole, no one could steer me right, but mama tried, mama tried...'
En het lied eindigt veelbetekenend met: 'And I turned out to be, the only hell my momma ever raised.'
En ik weet niet wat het is, maar bij dit lied zie ik steeds Ot voor me...
Wiens schuld zou dat zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.
Geen opmerkingen
Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!
Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!