Moederen en modderen

Tussen de middag, op weg van school naar huis, trokken onze buurjongetjes allerlei gekke gezichten.
'Pas maar op,' waarschuwde ik nonchalant, 'als de klok twaalf uur slaat blijft je gezicht zo staan.'

Maar belegen als deze waarschuwing is, mijn buurjongetjes hadden hem nog nooit gehoord. Geschokt keken ze me aan, en vroegen met van angst doordrenkte stemmetjes: 'Echt waar, Otsmoeder?'

Geschrokken van het effect van mijn achteloze opmerking harkte ik snel bij: 'Nee hoor, dat zeggen ze alleen maar.'
Ik zag aan hun gezichtjes dat ze niet overtuigd waren, en deed er nog een schepje bovenop.
'Toen ik een kindje was trok ik ook een keer een gek gezicht, en toen sloeg de klok twaalf uur, en toch is mijn gezicht weer gewoon geworden!'

Triomfantelijk keek ik ze aan, in de overtuiging dat ik enigerlei psychologischer schade zeer effectief had hersteld.

Maar hun gezichtjes bleven op bezorgde twijfel staan en één van hen zei ernstig: 'Nou Otsmoeder, je ziet er anders nog best gek uit!'