Het sterke geslacht

Ik kijk graag naar Engelse woonprogramma's. Elke zondagavond helpen bijv. Phil en Kirsty, in prachtig Engels, wanhopig zoekende stellen aan woonruimte.

Laatst was het zoekende stel een broer en zus, die door samen te kopen, hun eerste stap op de 'property ladder' wilden zetten. Want als er iets is dat ik wel heb geleerd van Engelse woonprogramma's, dan is het wel dat het zaak is die ladder te beklimmen.

Broer en zus kregen diverse appartementen en flats voorgeschoteld, waarvan met name een flat met zgn. authentieke elementen in de smaak viel. Er was maar één nadeeltje: de twee slaapkamers waren nogal verschillend van grootte. De ene was riant met uitzicht op het park, en de andere had precies genoeg ruimte voor een eenpersoons bed en keek uit op een blinde muur.

'Daar hebben we het nog wel over,' merkte Zus gedecideerd op.
De camera zoomde in op het gezicht van Broer, en ik kon wel zien dat hij er weinig vertrouwen in had.

Aan het eind van de uitzending gingen Phil en Kirsty op bezoek bij Broer en Zus om te kijken hoe het nou was geworden. Zus deed open, en verwelkomde ze de woonkamer in, die ze helemaal naar haar smaak had ingericht. Broer stond er wat verloren bij, zijn handen ongemakkelijk in zijn zakken.

'En,' stelde Phil de hamvraag: 'wie heeft nou de grote kamer?'
Zus gooide nonchalant heur haar naar achteren en zei: 'Ik natuurlijk.'

Ik wil mijn eigen sekse niet afvallen, maar ik denk niet dat Broer ooit kans maakte op de grote slaapkamer.

En als ik naar school fiets, en meester Pim zie in het op het grasveld neergegooide noodlokaal, terwijl zijn collega juf Pien in zijn oude lokaal huist, dan schud ik medelijdend mijn hoofd.

In sommige gevallen delft het sterke geslacht altijd het onderspit.

En dat vind ik eigenlijk best sneu.

En als je me nu wilt excuseren, dan ga ik even tegen Floris zeggen dat ik zijn kasthelft óók nodig heb.