Als moeder vind ik het belangrijk op de hoogte te zijn van de zieleroerselen van mijn kinderen. Dus nu Jan voor het eerst in zijn achtjarige schoolcarrière een mannelijke docent heeft, was ik erg benieuwd naar zijn beleving. Zeker met het oog op de berichtgeving over de 'feminisering van het onderwijs' en de kwalijke gevolgen daarvan op de prestaties van jongens.
'En Jan, hoe is het om een meester te hebben?'
'Saai,' antwoordde Jan, zijn standaardantwoord voor alles dat met school te maken heeft.
'Maar tot nu toe had je steeds een juf, Jan. Hoe is het dan om nu een meester te hebben?' probeerde ik nog een keer.
'Anders,' antwoordde Jan.
Gebiologeerd keek ik hem aan en vroeg gretig: 'Hoe dan Jan? Hoe is het dan anders?'
'Dat het geen vrouw is!'antwoordde Jan op gehinderde toon.
Toen heb ik maar 'Duh' gezegd, voordat hij het zei.
Zo goed ken ik zijn zieleroerselen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.
Dat is typisch voor jongens zeker?
BeantwoordenVerwijderenArgh! De vloek van het y-chromosoom! Alle XX-en voelen zich binnen 3 vragen gelijk een mug in een helverlichte kipcaravan :-(
BeantwoordenVerwijderen