Aargh! Ik ben een luizenmoeder, en niet op de behulpzame manier.
Na ruim drie weken van verwoede gevechten tegen de alsmaar oprukkende luizen lijk ik de strijd op de kinderhoofden gewonnen te hebben.
Het is mijn eigen hoofd dat me zorgen baart. Telkens opnieuw betrap ik mijn hand, krabbend in mijn haar. En dat terwijl ik toch al meerdere keren de hele luizenpopulatie heb vergiftigd.
Nu zit ik hier te geuren naar Prioderm Lotion, en stel me met veel genoegen voor hoe ze bij bosjes sterven en kreperen in het Centerparcs dat mijn hoofd is.
In gedachten zie ik mezelf in een spannende latex-outfit met mitrailleur, à la Angelina Jolie in Tomb Raider, rondstruinen terwijl ik brul: 'Die you bastards, die!'
Pacifistischer word je er niet van, van die luizen.
Mocht dit nou ook weer niet helpen, dan zie ik mij genoodzaakt het hele Centerparcs af te breken. Of zoals ze in 'Als luizen goede mensen treffen' zeggen: 'Vroeger werd het hoofd tot groot ongenoegen van het slachtofer zonder pardon volledig kaal geschoren.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
wel laten we hopen dat dat laatste niet nodig is :)
BeantwoordenVerwijderenDan steken wij, doorregende volvette huismoekes, daar natuurlijk weer gunstig bij af ;-) want zo'n práchtige vrouw die én voor 5 kinders zorgt, én de huishouding zelf doet, dat kán natuurlijk niet ;-)
BeantwoordenVerwijderen