Grote vakantie gevoel

Soms lees je iets dat dat je doet glimlachen van aangename herkenning. Dat geldt ook voor onderstaand stukje van Simon Carmiggelt over de Grote Vakantie dat ik las in onze gehuurde, te kleine caravan.

'Mooie uitvinding, die vakantie,' sprak de stoffeerder die mijn inventariserende blik had gevolgd. 'Ze doen die rotschool maar dicht en dan krijg je ze thuis.'
Hij keek misnoegd om zich heen.

'Zestien heb ik er,' zei hij met een grijns die het midden hield tussen voldoening en wanhoop.' Ze vervelen zich te barste meneer en ik weet niet wat met ze beginnen moet, want ik ben nergens bij aangesloten dus - vakantiefeestjes of zo iets, dat is er voor ons niet bij.'

'Pa, we hebben het boek weer uit!' riep een der meisjes op de vloer.
'Dan lees je 't nóg maar eens,' zei de man.
De grammofoon begon opeens een knetterend gerucht af te scheiden.
'Er was eens een arme houthakker...' zei een geknepen vrouwenstem.

'En je kunt ze niks géven ook,' sprak de stoffeerde moedeloos, 'want 'n ijsje - dat bennen er meteen zestien en wie kan dat betalen? Ik ben mijn eigen baas...'
'Vader, Keesje heeft me geslagen!' klonk het uit de gang.'
'Sla maar terug,' riep de man.

In de stilte die daarna viel, hoorden we alleen de haastige stem van de grammofoon die sprak: '... en het oudste jongetje heette Klein Duimpje. De wanhopige ouders besloten de kinderen naar het bos te brengen en ze daar aan hun lot over te laten. Klein Duimpje die hun gesprek had afgeluisterd...'

'Zet af dat ding!' zei de stoffeerde plotseling opgewonden. En na vermoeid over zijn ogen te hebben gewreven sprak hij: 'Neem Rood Kappie maar.'

Bron: Tussen twee stoelen, Simon Carmiggelt

Maar nu kunnen de stoffeerder en ik allebei opgelucht adem halen want de grote vakantie is weer voorbij. Ik voel me als Doornroosje nadat de prins haar heeft wakker gekust: aangenaam verrast, maar een beetje beduusd.

Het huis is onwerkelijk stil, en de gang naar school voelt nog wat onwennig. Als (thuisblijf)moeder heb je weinig invloed op wat het leven je nu weer voorschotelt. Maar zoals mijn moeder altijd zei: 'Je moet gewoon eten wat je opgeschept krijgt, dan ga je het vanzelf waarderen.'