Filosofisch moederen

Gedreven door niet zozeer een diep geworteld verlangen mijn schaarse vrije tijd met klusjes op school door te brengen, als wel vrees voor sociale afkeuring, pende ik vanmorgen een beetje wrokkig mijn naam op de Vrijwilligers Gevraagd Lijst.

Onwillig tuurde ik op het menu met activiteiten als luizenmoeder, kasten een sopje geven, kerststukjes maken en de tuin omspitten. Populairst was overduidelijk het hokje helpen bij spelletjes terwijl in het hokje ramen lappen slechts één naam prijkte.

Terwijl ik daar stond te overpeinzen voor welk van al die heerlijkheden ik mij zou opgeven moest ik plotseling aan het filosofische vraagstuk van de vallende boom denken.

Menig filosoof heeft zich het hoofd er al over gebroken: als er een boom omvalt in het bos, en er is niemand die het hoort, is de boom dan wel gevallen? Met andere woorden: als een moeder op school gaat helpen, en haar kind ziet het niet, heeft ze dan geholpen?

Leer mij kinderen kennen! Het antwoord zal ongetwijfeld 'nee' luiden. En ik wil natuurlijk niet mijn bonuspunten als moeder mislopen, en later te horen krijgen: 'Jij hielp nou ook nooit eens op school mama!'
Plotseling daadkrachtig, krabbelde ik snel mijn naam in de vakjes helpen bij spelletjes en ramen lappen.

Beide high profile vrijwilligerswerk. In het eerste geval omdat ik actief betrokken ben bij de kinderen en in het tweede geval omdat je voor een raam goed zichtbaar bent.

Tevreden ging ik naar huis terwijl ik nadacht over de vraag: als een moeder het huis schoonmaakt, en er is niemand om het te zien, heeft ze het huis dan schoongemaakt?

Met andere woorden: kan zo'n moeder niet beter een kop koffie gaan drinken bij de Hema?